Υπήρχε ένας φωτογράφος των δεκαετιών '60 και '70 στη Γερμανία, που οι Γερμανοί παρομοίαζαν με τον Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν.



Ηταν ο Ελληνας της διασποράς Δημήτρης Σούλας, που έζησε στο Μόναχο στα χρόνια της δικτατορίας. Φωτογράφισε τους Ελληνες γκασταρμπάιτερ, τους εργάτες στα εργοστάσια, έστρεψε τον φακό του στους πλούσιους Γερμανούς με τα μονόκλ αλλά και στους εξαθλιωμένους, που συναντούσε στους δρόμους και στους σταθμούς των τρένων. Από το 1967 μέχρι και το 1974 εργάστηκε με επιτυχία στα πρακτορεία «Associated Press» και «Magnum», είδε τις φωτογραφίες του να δημοσιεύονται στην εφημερίδα «Bild», στα περιοδικά «Quick» και «Stern».

Ενενήντα φωτογραφίες (διαδηλώσεις, πορτρέτα διασήμων, μετανάστες, στιγμιότυπα στους δρόμους, σε χώρους ψυχαγωγίας κ.ά.) από τη γερμανική περίοδο του Δημήτρη Σούλα παρουσιάζονται από την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Την έκθεση με τίτλο «Στιγμιότυπα, Δημήτρης Σούλας 1967-1974» επιμελούνται οι Ulrich Pohlmann και Ηρακλής Παπαϊωάννου. Στον ίδιο χώρο, οι επισκέπτες θα βλέπουν κι ένα ντοκιμαντέρ από τη ζωή και το έργο του φωτογράφου, με αρκετό υλικό που δεν συμπεριλαμβάνεται στην έκθεση.

Η ζωή του Δημήτρη Σούλα είναι περιπετειώδης, όσο και οι ζωές αρκετών από τους ανθρώπους που φωτογράφισε. Γεννήθηκε το 1938 στη Θεσσαλονίκη. Βρέθηκε στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του '60 για να σπουδάσει Οικονομικές Επιστήμες. Αρχισε, μάλιστα, να εργάζεται σε μια πολυεθνική εταιρεία του αγροτικού κλάδου. Οταν η στρατιωτική χούντα πήρε την εξουσία στην Ελλάδα, δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Ιδρυσε μαζί με αρκετούς ακόμα Ελληνες της διασποράς την περίφημη Πανελλήνια Αντιδικτατορική Ενωση. Επειδή όμως ο Γερμανός εργοδότης του ήθελε να συνεχίσει να εισάγει φρούτα από την στρατοκρατούμενη Ελλάδα, απέλυσε τον «αντιφρονούντα» Σούλα. Με την αποζημίωση αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή κι έκανε τη μεγάλη αγάπη του για τη φωτογραφία επάγγελμα.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του παρέμεινε πάντοτε ο άνθρωπος με όλες τις αντιφάσεις του. Αλλά και η αδιάκοπη αναζήτηση της καθοριστικής φωτογραφικής στιγμής, όταν δηλαδή το φευγαλέο στιγμιότυπο, στο οποίο εστίαζε, δεν ακινητοποιούσε απλώς τον χρόνο αλλά την ουσία του κόσμου και της ζωής. Απρόβλεπτη ήταν και η ματιά του σε θέματα της επικαιρότητας, σε μια επίδειξη μόδας ή σ'έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Σε παλαιότερη συνομιλία μας, θυμόταν τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει για τον διάσημο σέντερ φορ της Εθνικής Γερμανίας Γκερτ Μίλερ. «Δεν πήγαινα στο γήπεδο για να τον φωτογραφίσω να παίζει ποδόσφαιρο. Αναζητούσα τις στιγμές εκείνες που έκανε τον σταυρό του σε μια δύσκολη φάση του αγώνα, όταν ήταν χαρούμενος ή σε μια δύσκολη στιγμή τραυματισμού».

Η φωτογραφία, που τον έκανε διάσημο, ήταν το στιγμιότυπο ενός μεθυσμένου, πεταμένου σαν σκουπίδι στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου. «Ηταν αργά το βράδυ», θυμόταν. «Ξαφνικά άκουσα έναν τρομερό θόρυβο: πόρτες χτύπησαν στον τοίχο και έσπασαν τζάμια. Είδα δυο ανθρώπους να κλοτσούν με μανία και να πετούν έξω από την μπιραρία έναν μεθυσμένο. Αποτύπωσα τη στιγμή που οι περαστικοί δρασκέλιζαν το σώμα του, χωρίς να νοιάζονται για την κατάστασή του. Μόνο ένας ζητιάνος τον πλησίασε, κάποια στιγμή, και τον βοήθησε».

Η έκθεση πρωτοπαρουσιάστηκε το 2008 στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο Δημοτικό Μουσείο Φωτογραφίας του Μονάχου, συνδιοργανωτές, μαζί με το Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, της έκθεσης, την οποία υποστηρίζει και το Γερμανικό Ινστιτούτο Γκέτε Θεσσαλονίκης και Αθήνας.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ







Έκθεση φωτογραφίας

Μουσείο Μπενάκη/Κτίριο της οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138
Τηλ.: +30 210 3453111
Από Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009 έως Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Ώρες λειτουργίας:
Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή 10-18, Παρασκευή, Σάββατο 10-22, Δευτέρα και Τρίτη κλειστό.


πηγές: antonostreetphotos.blogspot.com www.enet.gr goethe Μουσείο Μπενάκη

Αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που τελείωσα το Λύκειο -όχι πολλά βέβαια, δυο τρία- θα ήθελα να πω τώρα αυτά που έλεγα και τότε και δεν με άκουγε κανένας.. (Δεν εννοώ ότι τώρα που θα τα πω θα με ακούσει κάποιος και θα αλλάξει κάτι.)
Απορώ λοιπόν γιατί διαβάζουμε άρθρα -εδώ και εκεί- που αναφέρονται σε ελλείψεις των ελληνικών σχολείων. Εμείς στο σχολείο μας έχουμε <<πολλά>> που δεν έχουν στο εξωτερικό. Για αυτά <<τα πολλά>> πιστεύω ότι κατέχουμε μία από τις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη..

Εμείς στο σχολείο μας έχουμε τρύπες στους τοίχους από τις οποίες βλέπουμε έξω και το ταβάνι ενίοτε πέφτει στα κεφάλια των καθηγητών..
Έχουμε ποντίκια που κάνουν βόλτα στις αίθουσες εν ώρα μαθήματος..
Μπορεί να μην έχουμε αρκετές αίθουσες, έχουμε όμως λυόμενα σπιτάκια για αυτή τη δουλεία..
Η εφεύρεση της γυψοσανίδας μας οφέλησε πάρα πολύ καθώς τις μεγάλες αίθουσες τις χωρίζουμε σε μικρότερες και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε δύο μαθήματα ταυτόχρονα (λόγω καταπληκτικής ηχομόνωσης)..
Φυσικά και έχουμε δύο εργαστήρια, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό φυσικά, ή με εξοπλισμό ο οποίος απλά σαπίζει εφόσον δεν υπάρχει κάποιος γνώστης του αντικειμένου για να τον αξιοποιήσει..
Είχαμε δύο αίθουσες Η/Υ αλλά τώρα έχουμε μία, καθώς η δεύτερη έγινε γραφείο διευθυντή και υποδιευθυντή με τη γνωστή μέθοδο της γυψοσανίδας..
Φυσικά στην αίθουσα των Η/Υ, που απομένει, γίνονται όλες τις ώρες μάθημα (μαθηματικά, βιολογία, καλλιτεχνικά) Να μην μείνει και αναξιοποίητη..
Έχουμε καθηγητές που καπνίζουν στις αίθουσες και στούς διαδρόμους και έχουν την απαίτηση να μην καπνίζουν οι μαθητές στο προαύλιο..
Έχουμε (εμείς οι μαθητές) κινητά στο σχολείο όπως έχουν και οι καθηγητές μας των οποίων χτυπάν εν ώρα μαθήματος καμιά φορά.. Τα κινητά στα χρόνια μου θυμάμαι είχαν απαγορευτεί..
Βέβαια έχουμε βιβλία, καρέκλες, θρανία, ένα προαύλιο που το μοιραζόμαστε με άλλα δύο σχολεία κ.α. ..
Α! Να μην ξεχάσω για τη βρώμα.. Εμείς στο σχολείο μας έχουμε και από αυτό... Δεν τα έχουμε βάλει με τις δύο καθαρίστριες, κάνουν ότι μπορούν, το ξέρουμε και το βλέπουμε κιόλας.. Απλά η βρώμα εκεί "μέσα-έξω" δεν φεύγει ποτέ!
Έχουμε καθηγητές, πολλοί από αυτούς είναι ωρομίσθιοι. Όχι βέβαια από την αρχή της σχολικής χρονιάς και όχι σε όλα τα μαθήματα..
Ευτυχώς βέβαια που έχουμε και γυμναστήριο.. Οι αθλητικές μας εγκαταστάσεις ανακαινίστηκαν πέρσι. Εγώ δυστυχώς δεν τις πρόλαβα έτσι..
Ο καθένας μας έχει ακόμα πάρα πολλούς συμμαθητές.. Σε λίγα χρόνια δεν θα γνωρίζουμε φατσικώς ο ένας τον άλλο.. Δεν θα χωράμε στο ίδιο μας το σχολείο..

Και αν αναρωτιέστε ποίο είναι το σχολείο μου, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να το κατονομάσω.. Αρκεί να επισκευτείτε ένα σχολείο της επαρχίας ή και της Αθήνας.. Σίγουρα μοιάζει με το δικό μου..

Είναι γεμάτο πολύχρωμα μπαλόνια, έχει για ήρωες ένα αληθινά αταίριαστο ζευγάρι, περιγράφει μια μεγάλη περιπέτεια, φιλοξενεί διασκεδαστικά πλάσματα όπως ένα σπάνιο παραδείσιο πουλί και σκύλους που μιλάνε. Το «Ψηλά στον ουρανό» μοιάζει με την πιο παιδική, αστεία και διασκεδαστική ταινία της Pixar εδώ και πολύ καιρό - και είναι. Μόνο που ευτυχώς είναι πολλά περισσότερα εκτός από αυτό. Είναι κυρίως μια γεμάτη θλίψη και νοσταλγία ιστορία αγάπης, μια ταινία για την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης -σε αυτόν που αγαπάμε αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό-, μια σειρά από σκέψεις για την απώλεια, τα γηρατειά, το θάνατο, την πικρία, δεμένες πάνω σ’ ένα τεράστιο μάτσο από χρωματιστά μπαλόνια. Συνεχίζοντας τη σταυροφορία τους να μεταμορφώσουν το animation σε κάτι παραπάνω από απλή παιδική διασκέδαση, οι ιδιοφυείς τύποι της Pixar χρησιμοποιούν για μια ακόμη φορά την περιπέτεια, τα χρώματα, το χιούμορ, όλα όσα ερεθίζουν τη φαντασία σαν το δόλωμα που θα φέρει στις αίθουσες τους ανήλικους θεατές και θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του εργαστηρίου σπανίων συναισθημάτων που λειτουργούν. Στην πραγματικότητα ο στόχος τους είναι τα μάτια και οι καρδιές των «μεγάλων», κι εδώ τον πετυχαίνουν με την πρώτη, από το εξαιρετικό εκείνο μοντάζ που περιγράφει μέσα σε λίγα μόλις λεπτά με σπαρακτική συγκίνηση και αφοπλιστική αγάπη την κοινή ζωή δυο ανθρώπων που δεν είναι πλέον μαζί. Τη γνωριμία τους, τη φιλία, τον έρωτά τους, το γάμο, τις ευτυχισμένες στιγμές, τις απογοητεύσεις, τον πόνο, τα γηρατειά, το θάνατο. Το φιλμ θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, όμως χιλιάδες κλαμένα μάτια δεν υπόσχονται μια λαμπρή καριέρα στα ταμεία, οπότε η ιστορία οφείλει να συνεχίσει. Ο ήρωας που είναι ακόμη ζωντανός θα διαλέξει τον ουρανό από το γηροκομείο, θα απογειωθεί με το σπίτι του δεμένο σε μπαλόνια κι ένα «λαθρεπιβάτη» πρόσκοπο και μαζί θα ζήσουν μια εξωτική περιπέτεια γεμάτη χιούμορ, όμως η ταινία ποτέ δεν προδίδει την εξαιρετική αρχή ή τις ιδέες της. Ναι, το γέλιο, η δράση, οι εκκεντρικοί συμπρωταγωνιστές θα αποκτήσουν κεντρική θέση στην ιστορία, όμως ο ήρωάς της, ακόμη και στις πιο θεαματικές στιγμές, δεν αφήνει ποτέ πίσω του τη ζωή, τις αναμνήσεις, τις πολύτιμες στιγμές του, τα κουβαλά δεμένα μαζί του όπως το ιπτάμενο σπίτι του. Με τον ίδιο τρόπο το φιλμ κρατά κάτι από την πιο μελαγχολική ματιά του πάντα στην άκρη των εικόνων του και προσφέρει μισοκρυμένες, χρήσιμες συμβουλές για τη ζωή, όχι σαν δίδαγμα ή προειδοποίηση αλλά σαν βιωμένη εμπειρία – έστω κι αν προέρχονται από έναν ήρωα σκιτσαρισμένο στην οθόνη ενός κομπιούτερ…


Των Πιτ Ντόκτερ, Μπομπ Πίτερσον, με τις φωνές των Εντ Άσνερ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Τζόρνταν Ναγκάι.
Ένας ηλικιωμένος χήρος δένει ένα μάτσο μπαλόνια στο σπίτι του κι απογειώνεται με ένα λαθρεπιβάτη πρόσκοπο, όταν απειλείται με έξωση και εγκλεισμό σε γηροκομείο. Αστεία αλλά θλιμμένη, κατά βάθος «ενήλικη» ταινία κινουμένων σχεδίων.

Του Γιώργου Κρασσακόπουλου

(πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)



Πηγές: eatPES

Καθώς οι εκλογές για ακόμα μία φορά πλησιάζουν (πριν την ώρα τους) κάποιο κανάλι στη τηλεόραση θα μας κάνει την τιμή να προβάλει την ταινία "Υπάρχει και Φιλότιμο" του Αλέκου Σακελλάριου με τον αξεπέραστο Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του υπουργού Μαυρογιαλούρου. Ένας υπουργός που έχει όλη την καλή θέληση να βοηθήσει τον τόπο του και την ιδιαιτέρα του πατρίδα διάγει πολιτικό βίο άμεμπτο, βγάζοντας πομπώδεις λόγους και ζώντας την ζωή ενός καθώς πρέπει αστού. Το τελευταίο έργο του είναι η ανοικοδόμηση ενός μαιευτηρίου, στο ταξίδι του για τα εγκαίνιά του, ένα τροχαίο ατύχημα θα τον φέρει σε επαφή με τους απλούς αγρότες της υπαίθρου οι οποίοι θα του δείξουν την πραγματικότητα που αγνοεί. Εξαιρετικός και απολαυστικός ο Κωνσταντάρας καθώς και το καστ που τον περιβάλλει, αλησμόνητες ατάκες και διαχρονικές αλήθειες για την "σαπίλα της πολιτικής":

- "Γιατί τι διάολο ρε Κωστάκη,αυτός ο τόπος δεν μπορεί να διοικείται,από τα μπαρ της Μεγάλης Βρετάνιας;"

- "Οι γυναίκες και οι πολιτικοί, Κωστάκη, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους!"

- "ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩΜΕΝ..."


Απολαύστε την...



Από το video.google.com

Η γνωστή σειρά κινουμένων σχεδίων που βασίστηκε στους κινηματογραφικούς "Χοντρό και Λιγνό", του παλιού, βωβού, κινηματογράφου. Μου έχει μείνει από παλιά η σειρά αυτή και ακούγοντας την έναρξη τη θυμήθηκα!!



Τι καλύτερο όμως από το αυθεντικό.. Δύο ασπρόμαυρες φιγούρες, ο Χοντρός και αυταρχικός Όλιβερ και ο Λιγνός, ο Σταν, αθώος και εύπιστος να τα θαλασσώνει πάντα και να περιμένει το χοντρό να τον γλιτώσει.
Δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι, δεμένοι όμως τόσο μεταξύ τους, που θεωρούνται ένα αξεπέραστο δίδυμο.. Λογομαχούν βουβά, τσακώνονται, κάνουν ζημιές, κάνουν γκάφες και.... τρέχουυυυυυυυυνννν.