"Η Δήμητρα είναι χωρισμένη, με έναν γιο φοιτητή, χωρίς εργασιακή εμπειρία, χωρίς οικονομικούς πόρους και ψυχικά ασθενής. Η θέση της στο κλασικό δίπολο «κέρδος ή πρόνοια» ήταν να βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού - πεταμένη ως αντιπαραγωγική ή φυτοζωώντας με ένα πενιχρό επίδομα. Αλλά χαμογελάει. Γιατί εδώ και λίγους μήνες, τέσσερεις ώρες κάθε μέρα, εργάζεται σ' αυτόν τον Κοινωνικό Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (ΚοιΣΠΕ). Νιώθει ικανοποίηση και για τη δουλειά και για την αμοιβή της. Δεν εξαρτάται πλέον από την καλοσύνη των άλλων. Και, το σπουδαιότερο, θεραπεύεται."
"Αν και έχει εποπτεία από το υπουργείο Υγείας και υποστήριξη από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών, το «Ευ Ζην» έχει αυτονομία. Αλλά δεν έχει χρήματα. Στήθηκε και επιβιώνει κυρίως μέσω δημόσιας χρηματοδότησης. Ενώ γίνεται το ρεπορτάζ, υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι και η κ. Νικολάου περιμένει με αγωνία μια υπογραφή της νέας υπουργού για να εκταμιευθούν χρήματα από ένα κοινοτικό πρόγραμμα που έχει από καιρό πάρει. Η επιχορήγηση τελειώνει στο τέλος του Δεκεμβρίου.
Η επόμενη μέρα είναι άγνωστη. «Αν δεν βρούμε άλλους πόρους, θα πρέπει να μειώσουμε είτε τις ώρες είτε τις θέσεις εργασίας» λέει η κ. Νικολάου. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μην είμαστε κρατικοδίαιτοι, αλλά και να καλύπτεται θεσμικά το κοινωνικό κόστος. Στην Ευρώπη η κρατική ενίσχυση είναι γύρω στο 35% και μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους - όχι μόνο με χρήματα. Για παράδειγμα, ένα μαγαζί σε καλό σημείο». Διότι τα μέλη του ΚοιΣΠΕ χρειάζονται και παροχές φροντίδας και ένταξης, όπως οι ομάδες μουσικής και θεάτρου που λειτουργούν στη λέσχη του 1ου ορόφου."
"Αυτό που λείπει από το «Ευ Ζην» είναι περισσότεροι πελάτες."
Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Μπογιόπουλου στην Ελευθεροτυπία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου