Οπως όλα τα παραμύθια, έτσι και η Λιλιπούπολη ξεκινάει με την γνωστή και μαγική φράση «Μιά φορά κι ενα καιρό». Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, αποκαλύφθηκε μπροστά μας μια πόλη ονειρική, γεμάτη χρώματα, γεμάτη αλήθειες, γεμάτη ακτινοβόλα ενέργεια με ήρωες που αγαπήσαμε,που μας έκαναν να γελάσουμε αλλά και να συγκινηθούμε. Ο μύθος της Λιλιπούπολης ταξίδεψε πάνω στα αόρατα κύματα μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Η Λιλιπούπολη έτρεχε στα ερτζιανά από το 1976 εως το 1980 στην συχνότητα του Τρίτου προγράμματος που διήυθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις.Στήν Λιλιπούπολη στάθηκαν παιδιά αλλά και μεγάλοι, γιατί πάντα, ακόμα και σήμερα με τα δισκογραφημένα τραγούδια της, προσφέρει σε όλους ένα υπέροχο ταξίδι στην χώρα των παιδικών αναμνήσεων και στον κόσμο του φανταστικού που όλα είναι πιθανά, όλα αποκτούν σάρκα και οστά. Εκεί βρίσκουμε το όνειρο Η Λιλιπούπολη κυκλοφόρησε σε δίσκο στα τέλη του 1980.
Ο Μάνος Χατζιδάκις σε κείμενό του είχε χαρακτηρίσει τη «Λιλιπούπολη»:
"γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη "Λιλιπούπολη"... κομμουνιστική. Ισως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική "
Ελπίζω όταν οι άλλοι ακούν αυτά τα χώρις νόημα τραγούδια στα clubs εσείς να έχετε την ευκαιρία να ακούσετε και κάποιο τραγούδι του Μiles Davis σε κάποιο όμορφο καλοκαιρινό μπαράκι..
Ο Miles Davis (1926-1991) ήταν ένας μεγάλος “δημιουργός” με την πιο πλήρη ερμηνεία του όρου. Καθημερινότητα του ήταν η ανακάλυψη ανεξερεύνητων ή η δημιουργία νέων εκφραστικών δρόμων. Η μουσική του ποτέ δεν μπόρεσε να προσδιοριστεί κάτω από την ομπρέλα ενός συγκεκριμένου είδους και το ανήσυχο πνεύμα του ποτέ δεν έμενε για πολύ σε ένα μέρος. Παρακολουθούσε όλες τις μουσικές εξελίξεις, έπαιρνε ότι θεωρούσε ενδιαφέρον και το ενσωμάτωνε στις ήδη υπάρχουσες φόρμες, του έδινε νέα ζωή και το μετάλλαζε κάθε φορά σε κάτι νέο. Θέλετε κι άλλα για να καταλάβετε γιατί τον αγαπώ και τον θαυμάζω τόσο πολύ?
Ο Miles Dewey Davis III γεννήθηκε στις 26 Μαίου του 1926 στο Alton του Illinois της Αμερικής και σε ηλικία εννέα περίπου ετών άρχισε να παίρνει ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής, έχοντας επιλέξει ως όργανο την τρομπέτα. Στα δέκατα τρίτα του γενέθλια απέκτησε την πρώτη δική του, ολοκαίνουρια, καλή τρομπέτα, δώρο του πατέρα του, μετά από επιμονή του πολύ καλού του φίλου κύριου Elwood Buchanan που ήταν και ο μουσικός δάσκαλος του Miles. Αυτός μάλιστα του έδωσε και την πιο σημαντική συμβουλή όπως αποδείχθηκε: Συγκεκριμένα, όταν μια μέρα τον άκουσε να παίζει με βιμπράτο, όπως έκαναν οι περισσότεροι τρομπετίστες της εποχής, τον διέκοψε και του είπε: “Άκου να δεις Miles. Μη μας το παίζεις Harry James με τέτοιο βιμπράτο. Πάψε να ταρακουνάς τις νότες και να παίζεις τρεμουλιαστά, γιατί θα έχεις όλη την άνεση να παίζεις έτσι όταν γεράσεις! Παίζε κανονικά, δημιούργησε το δικό σου στιλ, αφού ξέρω ότι μπορείς. Έχεις αρκετό ταλέντο για να φτιάξεις το δικό σου ύφος στην τρομπέτα”. Αν παρακολουθήσει κανείς την δισκογραφία του Miles, είναι σαν να κάνει ένα ταξίδι στην εξέλιξη της τζαζ και σε ένα μεγάλο τμήμα της μουσικής του εικοστού αιώνα. Στη μουσική του βρίσκουμε στοιχεία από κάθε μουσικό ιδίωμα. “Πρόκειται για ένα γνήσιο τέκνο της αρχέγονης, αλλά ταυτόχρονα και τόσο σύγχρονης αντίληψης, που αντιμετωπίζει τη μουσική ως μια ενιαία μορφή ανθρώπινης έκφρασης συναισθημάτων με μέσο τους ήχους.”
Πολύ χοντρικά και αδόκιμα, θα χώρίζα σε επτά μέρη την δημιουργική του ζωη:
1. “Birth of a Cool” (1949 -1955) – έφερε λυρισμό στο bebop (ή όπως είπε ο Robert Palmer “ξεκίνησε την αέναη ανταλλαγή ιδεών μεταξύ τζάζ και κλασικής μουσικής”)
2. Miles Davis Quintet Ι (1955-1958) – μια πιο “μπλουζιστικη” περίοδο (στην μπάντα έπαιζε και ο νεαρότατος τότε John Coltrane). Κορυφαίος δίσκος της περιόδου το “Round About Midnight”.
3. “Kind of Blue” (1959-1964) – η χρυσή περίοδος των ηχογραφήσεων με τον Gil Evans. Μελωδικά σόλο κορυφαίων μουσικών, παίζει την τρομπέτα λές και ζωγραφίζει εξπρεσσιονιστικούς πίνακες.
4. Miles Davis Quintet II (1965 – 1969) – μια πεντάδα θρυλική (Miles, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Ron Carter, Tony Williams), η εποχή της “freebop” και των ατελείωτων live performances χωρίς διακοπή. Κορυφαίος δσίσκος της περιόδου για μενα το “Νefertiti”
5. Electric Miles (1969 – 1975) – συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της rock, ηλεκτρικές κιθάρες και ήχος μερικές φορές δύσκολος. Κορυφαίο φυσικά το “Bitchew Brew”, δίσκος που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της σύγχρονης μουσικής. H περίοδος αυτή από την άλλη οδήγησε τον Miles στην κατάρρευση των ετών 1975-1981 (sex & drugs but no rock ‘n roll).
6. Miles returns (1981-1988), – η επιστροφή, εν πολλοις οφειλόμενη στον γάμο του με την ηθοποιό Cicely Tyson. Hxoς ηλεκτρικός, διασκευές σύγχρονων μουσικών (M. Jacson, Cindy Loper), συμβατικότερες εμφανίσεις – οι κριτικοί του τα έψαλλαν για τα καλά…
7. Τελευταία αναλαμπή (1989 – 1991) – η προσπάθεια του Miles να συγκεράσει το hip-hop με το be-bop (the Doo-Bop project)! Μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του καινούριες φόρμες αναζητούσε…
Ο Μiles ήταν ένας από τους πρώτους μουσικούς που έριξαν τα σύνορα ανάμεσα στα διάφορα είδη της μουσικής. Οι μπάντες που δημιούργησε άφησαν εποχή, όπως και τα μουσικά στιλ που καθιέρωσε, όπως και οι αλλαγές που έφερε στην τζαζ και γενικότερα στην σύγχρονη μουσική. Δεν περιοριζόταν από ταμπέλες και στιλ. Ακουγε τα πάντα, συνέλεγε τα καλύτερα στοιχεία από κάθε είδος και από κάθε μουσικό και στην συνέχεια προσπαθούσε να τα ενσωματώσει στην δική του μουσική και στο δικό του παίξιμο. “Ο Miles πήρε στοιχεία από την κλασική μουσική και μετάλλαξε την bebop σε cool jazz και στη συνέχεια στοιχεία από τη ροκ μουσική και δημιούργησε τη fusion και την jazz-rock.”
Προσωπικά μου αρέσει περίσσότερο η περίοδος έως το 1969. Ατελείωτες μουσικές φόρμες σε νότες χαμηλές, υλικό για αέναoυς ονειροπόλους (παρ’ όλα αυτά, η σύντροφος μου που είναι μουσικός τον βρίσκει βαρετό…..). Απόλυτα αγαπημένοι μου δίσκοι το “Kind of Blue” και το “Ascenseur pour l’ echafaud“, απόλυτα αγαπημένη στιγμή να ακούω Miles αργά το βράδυ σιγανά, στο μισοσκόταδο, συντροφιά με ένα καλό πορτό (ο Μαμαλούκας θα έγραφε malt)…..
Βιβλία για τον Miles από το Amazon
Miles’ Quotes
———————-
“Do not fear mistakes. There are none.”
“I’ll play it first and tell you what it is later.”
“For me, music and life are all about style”
“I know what I’ve done for music, but don’t call me a legend. Just call me Miles Davis”
"If you understood everything I say, you’d be me!”
Περνάει ο καιρός γρήγορα όταν είσαι δικοπές και ξεχνιέσαι με τη θάλασσα, τη ζέστη, τις παρέες.. Έτσι και εγώ.. Βρίκα όμως ένα βιβλίο αυτές τις μέρες στη βιβλιοθήκη του μπαμπά μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση..
Λοιπόν ο τίτλος είναι "ΕΓΩ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΒΟΛΕΨΩ" Εξήντα εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες και φροντισμένες από το δάσκαλό τους Μαρτσέλο Ντ' Όρτα.. Από τις εκδόσεις Γνώση - Συγγραφεις του κόσμου..
Ένα δείγμα:
#1# ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ;
Εγώ το ζώο που προτιμάω είναι ο χοίρος! Ο χοίρος είναι ένα γουρούνι που ζει στο χειροστάσιο, είναι βρώμικο, κυίέταικαι ξανακυλιέται στη λάσπη και στις βρωμιές, γαργαλιέται από μόνο του. Στο χοίρο του αρέσει η κοπριά! Η οικογένεια του αποτελείται από το αγριογούρουνο που γρυλίζει και τον ιππιππόταμο. Εγώ οπότε κοιτάζω τον ιππιππόταμο γελάω. Για το γουρούνι ο χειμώνας είναι μια άσχημη εποχή. Το Γενάρη, όταν έχει χοντρύνει αρκετά, χτυπάει η τελευταία ώρα του. Αυτός είναι σα να άκουγε μία φωνή στον αέρα που του λέει: -Θέλουνε να σε σφάξουμε! Θέλουνε να σε σφάξουμε! και τότεκαρφώνει τα πόδια στο χώμα όπως τα γαιδούρια, και προσπαθεί να μην αφήσει να το σφάξουνε. Αλλά ο άνθρωπος έρχεται πάντα, και το σέρνει, το χτυπάει, του στρίβει την ουρά, και στο τέλος το σκοτώνει. Μετά που το έχει σκοτώσει , ούτε και τότε είναι ευχαριστημένος! Το κόβει χίλια κομμάτια, και το κάνει κουκάνικα, ζαμπόν, μπέικον, χοιρομέρι, λίπος, μουρταδέλα, κεφτέδες από αίμα, λαρδί ακόμα και οδοντόβουρτσες. Γι' αυτό σε μένα το ζώο που προτιμάω είναι αυτός, ο χοίρος, γιατί απ' αυτόν δεν πετά,ε τίποτα.
#2# Η ΠΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Η πέινα στον κόσμο είναι αρκετή, υπάρχουνε λαοί που πεθαίνουν απότην πείνα. Υπάρχουνε οι μύγες. Οι κορκόδιλοι. Οι αράχνες. Η πείνα. Είναι η Αφρική. Αλλά ούτε η Ινδία αστειεύεται. Στην Κίνα αν δεν κάνεις παιδί σε πληρώνουνε. Η πείνα στον κόσμο είναι ένα σωρό όπως τα σκουλήκια, όπως οι σκουληκαντέρες. Υπάρχουνε λαοί πλουσι΄΄οτατοι, που δεν ξέρουνε ούτε που βρίσκεται το σπίτι της πείνας, αλλά υπάρχει η Ινδία, η Αφρική και τα Μπαζιλικάκα* που ξέρουνε που βρίσκεται το σπίτι της πείνας! Ο κόσμος είναι αηδία. Η γη είναι αηδία. Το ανθπινο πλάσμα είναι αηδία. Ο κόσμος κάνει όπως ο πλούσιος Επουλόνε και ο Λάζαρος θα ήτανε η Αφρική και λίγο το Περού. Μια φορά το Περού ήτανε πάρα πολύ πλούσιο, τώρα του πονάει η κοιλιά από την πείνα. Οκόσμος είναι αηδία, εγώ δε φοβάμαι να το πω, γιατί είμαι ο επιμελητής, και μερικά πράγματα μπορώ να τα λέω. Και αυτή την έκθεση την τελειώνω μ' αυτές τις λέξεις: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΘΗΚΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΜΠΙΡ!!!
#3# ΓΡΑΨΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΑΣ
Ο διπλανός μου δεν είναι κανένας, είναι όλοι μακριά, γιατί εγώ επείδι συμπεριφέρομαι πολύ άσχημα, ο δάσκαλος με έβαλε μόνο μου, για να μη μιλάω με το διπλανό μου. Εγώ όμως τους βλέπω τους άλλους, το Τζουστίνο, το Μίμο, τον Πασκουάλε, τη Φλώρα. Ο Τζουστίνο μιλάει περισσότερο από μένα αλλά δε κάθεται μόνος του, θα 'ηθελα να μάθω γιατί; Η φλώρα έχει τις ψείρες στο κεφάλι και καλά κάμει που δεν είναι διπλανή μου. Φλώρα κλαίγε όσο θες που το είπα, αφού είναι η αλήθεια. Ο Μιμούτσο κάνει πάντα κοπάνα την Παρασκευή, εγώ το ξέρω γιατί, αλλά δε μπορώ να το πω, αλλιώς θα πάνε όλοι. Ο Πασκουάλε είναι καλός αλλά δεν έχει φωνή. Ο Αντόνιο όταν έρχεται στο κατατεχητικό φέρνει πάντα κολατσό και ο ντον Πεπίνο τον φωνάζει. Εγώ τα ξέρω όλα για όλους, αλλά δεν είναι σωστό να κάθομαι μόνος μου.
