(μήπως φταιν και οι φοιτητές γι' αυτό?)

Καθώς πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα, άλλοι φοιτητές ξεκουράζονται από το καθημερινό τρέξιμο στη σχολή τους, άλλοι συνεχίζουν εντατικά το διάβασμα και άλλοι συνεχίζουν τις αδιάκοπες διακοπές της φοιτητικής τους ζωής.. Όπως και να 'χει όμως το θέμα όλοι με το τέλος τον διακοπών έχουν να αντιμετωπίσουν την περιβόητη εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου.. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τις μέρες του Δεκέμβρη χάθηκαν σε άλλες σχολές πολλές ώρες μαθημάτων σε άλλες λιγότερες. Παρατηρούμε λοιπόν έναν αναβρασμό και μια αναμπουμπούλα μεταξύ των καθηγητών, οι οποίοι (τουλάχιστον αυτοί που σέβονται αυτό που κάνουν) προσπαθούν με κάθε τρόπο να καλύψουν την ύλη. Οπότε έρχεται η παροιμία "θέλουμε και τη πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο" να χαρακτηρίζει απόλυτα την πλευρά των φοιτητών. Και γιατί δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό? Απλά μαθηματικά: Αρχικά ο καθηγητής ζητά παράταση του εξαμήνου @ οι αντιπρόσωποι των φοιτητών στο συμβούλιο (γνωστοί ως "ΔΑΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΉ ΕΝΟΤΗΤΑ") αρνούνται κάτι τέτοιο με το επιχείρημα "εκφράζουμε την ευχή ότι θα καλυφθεί η ύλη" (Ο παππούς μου έλεγε "Ας τον να λέει, φόρο πληρώνει?" & εγώ λέω "εκφράζω την ευχή να μου πέσει 1.000.000 ευρώ στο κεφάλι" γίνεται όμως?) @ ο καθηγητής λοιπόν κάνει αναπληρώσεις μαθημάτων αλλά όταν γίνονται οι ανακοινώσεις αυτών οι φοιτητές πάλι δυσαρεστημένοι είναι καθώς δεν θέλουν να θυσιάσουν ώρες και Σάββατα. @ Οπότε είναι προφανές ότι η ύλη δεν μπορεί να καλυφθεί.. Αλλά το θέμα δεν τελειώνει εδώ αν δεν καλυφθεί η ύλη το πόρισμα θα είναι ότι ο καθηγητής δεν κάνει καλά τη δουλειά του..*****


*****Είναι κοινωνικό πρόβλημα το φαινόμενο αυτό και έχει να κάνει με το "βόλεμα" που κυριαρχεί στον ελληνικό τρόπο ζωής. Μήπως πρέπει ν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε έτσι? Και να είμαστε λιγότερο αχάριστοι? Στην τελική γνώση μας προσφέρουν...

Σε παλαιότερο post προτεινόμενο όχι για αποχώρηση αλλά για διάβασμα ήταν το βιβλίο του Μαρτσέλο ντ' Όρτα "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω".. Προς μεγάλη μας χαρά και έκπληξη το είδαμε να ανεβαίνει σε παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το κείμενο διασκευάστηκε από τον θίασο και με την ευρηματική σκηνοθετική επιμέλεια του Β. Μαυρογεωργίου πήρε σάρκα και οστά από τον περασμένο Οκτώβριο. Η παράσταση είναι μία αρκετά καλή μεταφορά των εκθέσεων στη σκηνή. Δεν θα μπορούσε όμως να πει κανείς ότι και ερμηνευτικά είναι άρτιο. Οι ηθοποιοί κάνουν μία αρκετά καλή προσπάθεια αλλά δεν αποδίδουν με πειστικότητα την ανεμελιά και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας.

Παρόλα αυτά είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα και αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς μόνο και μόνο για να ακούσει τις εκθέσεις των μικρών πρωταγωνιστών του δασκάλου Μαρτσέλο ντ' Όρτα..

Παίζουν:
Κατερίνα Μαυρογεώργη
Στέργιος Νένες
Θοδωρής Πετρόπουλος
Σεραφείμ Ράδης
Μαρία Φιλίνη

Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ
Τηλέφωνο: 2109212900

"Μια νέα λεωφόρος στην οικονομία ανοίγεται σ' ένα δρόμο του Αιγάλεω. Μια νέου τύπου επιχειρηματικότητα, που δεν είναι ούτε ιδιωτική ούτε δημόσια. Ενας κοινωνικός συνεταιρισμός που δεν προσβλέπει στο κέρδος, αλλά στην αλληλεγγύη. Μια ιδέα που επενδύει στο κοινωνικό κεφάλαιο και όχι στα ευρώ. Την είδαμε στην πράξη και μάθαμε πως μια κοινωνία, αν θέλει, μπορεί να ρίξει τα τείχη της προκατάληψης. Και πως η αδυναμία του ενός μπορεί να γίνει η δύναμη του συνόλου."



"Η Δήμητρα είναι χωρισμένη, με έναν γιο φοιτητή, χωρίς εργασιακή εμπειρία, χωρίς οικονομικούς πόρους και ψυχικά ασθενής. Η θέση της στο κλασικό δίπολο «κέρδος ή πρόνοια» ήταν να βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού - πεταμένη ως αντιπαραγωγική ή φυτοζωώντας με ένα πενιχρό επίδομα. Αλλά χαμογελάει. Γιατί εδώ και λίγους μήνες, τέσσερεις ώρες κάθε μέρα, εργάζεται σ' αυτόν τον Κοινωνικό Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (ΚοιΣΠΕ). Νιώθει ικανοποίηση και για τη δουλειά και για την αμοιβή της. Δεν εξαρτάται πλέον από την καλοσύνη των άλλων. Και, το σπουδαιότερο, θεραπεύεται."

"Αν και έχει εποπτεία από το υπουργείο Υγείας και υποστήριξη από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών, το «Ευ Ζην» έχει αυτονομία. Αλλά δεν έχει χρήματα. Στήθηκε και επιβιώνει κυρίως μέσω δημόσιας χρηματοδότησης. Ενώ γίνεται το ρεπορτάζ, υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι και η κ. Νικολάου περιμένει με αγωνία μια υπογραφή της νέας υπουργού για να εκταμιευθούν χρήματα από ένα κοινοτικό πρόγραμμα που έχει από καιρό πάρει. Η επιχορήγηση τελειώνει στο τέλος του Δεκεμβρίου.
Η επόμενη μέρα είναι άγνωστη. «Αν δεν βρούμε άλλους πόρους, θα πρέπει να μειώσουμε είτε τις ώρες είτε τις θέσεις εργασίας» λέει η κ. Νικολάου. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μην είμαστε κρατικοδίαιτοι, αλλά και να καλύπτεται θεσμικά το κοινωνικό κόστος. Στην Ευρώπη η κρατική ενίσχυση είναι γύρω στο 35% και μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους - όχι μόνο με χρήματα. Για παράδειγμα, ένα μαγαζί σε καλό σημείο». Διότι τα μέλη του ΚοιΣΠΕ χρειάζονται και παροχές φροντίδας και ένταξης, όπως οι ομάδες μουσικής και θεάτρου που λειτουργούν στη λέσχη του 1ου ορόφου."

"Αυτό που λείπει από το «Ευ Ζην» είναι περισσότεροι πελάτες."

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Μπογιόπουλου στην Ελευθεροτυπία.

Καθώς η σύγχρονη πραγματικότητα εξελίσσεται έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε με το WII.. Η νέα παιχνιδομηχανή της NINTENDO έχει απασχολήσει πολύ κόσμο -παρέες παρέες, μικρούς και μεγάλους-. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθείς έναν αγώνα τένις αλλά σίγουρα έχει πολύ πλάκα να παρακολουθείς κάποιους που παίζουν τένις κάνοντας απλά την κίνηση-χωρίς ρακέτα- απλά με ένα χειριστήριο που λειτουργεί ο προέκταση του χεριού.. Το χειριστήριο αυτό γίνεται ρακέτα, πετάλι ποδηλάτου, ξίφος, τιμόνι και άλλα πολλά.. Κάνοντας ολόκληρες τις κινήσεις που απαιτεί κάθε άθλημα παίζεις στην οθόνη.. Μπορεί το Pro να το βρίσκαμε κάποιοι βαρετό, το Wii όμως μας συνάρπασε..



Αλλά μήπως είναι καλύτερο να μπορέσεις να φας τα μούτρα σου παίζοντας τένις σε ένα γήπεδο, πέφτοντας από ένα ποδήλατο ή ρίχνοντας τη μπάλα στο διάδρομο στου διπλανού σου στο bowling κτλ κτλ.. Μου αρέσουν χίλιες φορές περισσότερο τα παιχνίδια που έχεις άμεσο feedback από άνθρωπο, την ομάδα, εσένα, τον τοίχο, τον στόχο, το άλογο, ο,τιδήποτε εκτός μιας οθόνης... κάτι χωρίς καλώδια, που να παίζεται και με black-out, που να έχει έστω σφαλιάρες ή επιθετικά χτυπήματα ή φάπες αλλά χωρίς pixels στο ενδιάμεσο...

Η επιλογή δική σας...

Ο Νίκος Δήμου στο blog του τα λέει πολύ καλά και οι αναγνώστες του στα σχόλιά τους εξίσου καλά.. Διαβάστε το εδώ

First appearance of Lucky Luke and Jolly Jumper in Arizona 1880 (1946)


Όταν αναλάβαμεν να εξιχνιάσομεν έναν ακόμα μυστήριον φάκελο "Φ.", δεν περιμέναμε ποτέ πώς η Συνομωσίαν Ελλήνων Μεταφραστών θα έφτανε εις τόσο βάθος. Διαβάζοντας διεξοδικώς Λούκι Λούκ, όπως αι περισσότεροι παραπλανημένοι από την Συνομοσίαν Ελλ. Μεταφραστών αρχικώς πιστεύαμε κι ημείς πώς το όνομα του αλόγατου ήτω "Ντόλυ". Κε όμως κύριοι πέσαμε θύματα χυδαίας απάτης! Το πραγματικό όνομα του ζωντανού είναι "Jolly Jumper"!

Κε ενώ μίαν ακόμα αναζήτησιν του ονόματος Jolly Jumper στον κο Γούγλη μας φανερώνη περίπου 1.690.000 αποτελέσματα, όλα δια το δύσμοιρο ζωντανό, η αναζήτηση Dolly δεν μας παραπέμπη πουθενά είς το θέμαν μας!

Το σόκ μας ήτω πολύ μεγαλύτερον ανακαλύπτωντας από την ιδίαν πηγήν πώς το ζωντανόν υπέστην κε αλαγήν φύλου κατα την ελληνικήν μετάφρασιν! Εκ της ιδίας πηγής, κε δια όσους γνωρίζουν την Βρετανικήν:

"Jolly Jumper is a white horse with a brownish spot on his left side. He dislikes dogs, as seen in Sur la piste des Daltons where he continuously directs mean comments to the unintelligent prison-dog Rantanplan. Extraordinarily apt and anthropomorphic the character is very resourceful in adventure and crises, and mischievous as in Le Bandit Manchot, when he beats Lucky Luke in a dice game, winning the role-reversal to be carried on Lucky Luke's back.
Jolly Jumper also serves as the ironic yet smart voice talking from the series' background."

Μίαν μεγάλην συγκάλυψις της Συνωμοσίας Ελλ. Μεταφραστών ως προς το φύλλο του αλόγατου υπάρχη εις την 7σέλιδιν ιστορίαν "ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΟΛΗ" μέσα στο ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ-Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΝΤΑΛΤΟΝ" (ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΚΣ, Νο29) εις το οποίον βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον Jolly Jumper να ερωτεύετω μία φοράδα! Εκεί, δεν θα διστάσουν να ρίξουν την ανευθυνότητα είς τους...δημιουργούς της ιστορίας!


Κάντε κλικάρισμαν εις την εικόναν. (Δια αποφυγιν διασυρμού τυχών σκίτσων εκαλύψαμε τους οφθαλμούς των παρευρισκομένων.)

Κε εδώ, ακόμα ένας "Φάκελος Φ." έκλεισε οριστικώς. Η ταυτότητα του ζωντανού απεκαταστάθη κε η ψυχη του δημιουργού του Λούκυ Λούκ ,Morris, μπορή να αναπαυθή πλέον ήρεμα.

Δημοσίευσε ο Dr.Φλάντζας on Παρασκευή, 1 Μάϊος 2009 για τη στήλη "Φάκελος Φ"

Μία "animation-συνεργασία" των Blu και David Ellis .. Παραγωγή του Studio Cromie.. Και μουσική του Robert Lange..

Απολαύστε το...

Αν οι μετανάστες είχαν δικαίωμα λόγου,
θα εξηγούσαν ότι δεν έφτασαν εδώ πληρώνοντας ξένους και έλληνες δουλέμπορους για να ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα.
Κινδύνευαν και πεινούσαν, γιατί τις χώρες τους τις έχουμε κάνει χωματερές αποβλήτων και εμπόλεμες ζώνες.

Θα μας έλεγαν ότι κάποιος που δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο λαθραία στα σκοτεινό σοκάκια μιας ξένης πόλης, πεινασμένος και μόνος, εύκολα θα γίνει στόχος του κάθε λογής διακινητή. Από πορνεία και ναρκωτικά, μέχρι CD για λίγα ευρώ. Θα μας έλεγαν ότι αναγκάζονται να τρέχουν, μόλις δούνε αστυνομικό, ακόμα κι αν δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Θα μας έλεγαν ότι ενώ κάνουν τις πιο βαριές δουλειές τούς ζητάνε όλοι να είναι αόρατοι. Θα μας έλεγαν ότι ζητάνε μόνο τα στοιχειώδη. Να παίρνουν άσυλο οι πρόσφυγες, όπως προβλέπει ο ΟΗΕ, να μπορούν να δουλέψουν χωρίς κυνηγητό, να έχουν ένα δωμάτιο να μένουν. Να γίνονται πολίτες της Ελλάδας οι νόμιμοι. Θα ρώταγαν πού πήγαν τα 20 εκ. ευρώ που πήρε η Ελλάδα από την Ε.Ε. μόνο το 2008 για να βοηθήσει τους μετανάστες. Πού είναι τα σχολεία και οι ναοί αλλόθρησκων; Δεν υπάρχει καμιά άλλη χώρα που να μην δίνει ούτε καν το δικαίωμα ενός νεκροταφείου.

Αλλά οι μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα λόγου!

Αν οι ζωές των μεταναστών μετρούσαν, θα βλέπαμε καθαρά πόσο πολλές δεκάδες άνθρωποι πνίγηκαν, σκοτώθηκαν τυχαία από εκπυρσοκροτήσεις ή από αγανακτισμένους πολίτες που νόμιζαν ότι τους ληστεύουν ή από εργατικά ατυχήματα ή μέσα στις φυλακές ή ακόμα και από καθαρά ρατσιστικά εγκλήματα. Πόσες δολοφονίες «δικαιολογούνται» με ένα ξερό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Πού πήγαν τα όργανα μεταναστών από παράνομες μεταμοσχεύσεις; Πόση προσβολή ένιωσαν άραγε για το σκισμένο και ποδοπατημένο Κοράνι;

Πόσες κοπέλες και παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά κάθε μέρα; Πόσες μέρες στην εντατική πέρασαν νεαρά παιδιά από αστυνομική βία, όταν έφτασαν για κακή τους τύχη στην Ελλάδα; Πόσους σάκους με νεκρούς παρέλαβαν οι συγγενείς;

Αλλά οι ζωές των μεταναστών δεν μετράνε!

Αν ψήφιζαν οι μετανάστες, αυτοί που με την εργασία τους συμβάλλουν κατά 20% στο ΑΕΠ, αυτοί που ανασφάλιστοι καθαρίζουν σπίτια και μαγαζιά, αυτοί που μαζεύουν τα φρούτα και τα λαχανικά στο κρύο ή στον καύσωνα, αυτοί που γηροκομούν τους ηλικιωμένους, που φροντίζουν τους αρρώστους, αυτοί που δουλεύουν στα χαντάκια και στις λαμαρίνες. Αυτοί που τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα σε πατρίδα, ακόμα κι αν είναι δεύτερη γενιά στην Ελλάδα. Αυτοί που δέκα και είκοσι χρόνια πληρώνουν ΙΚΑ και εφορία, όμως ακόμα ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους. Αυτοί που δέχονται προσβολές και απειλές από κάθε εργοδότη, αστυνομικό ή ακόμα και από το γείτονα. Αυτοί που έχουν δει μόνο στα χαρτιά την υπογραφή της Ελλάδας στις διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματά τους.

Αν ψήφιζαν λοιπόν οι χιλιάδες «αόρατοι» εκεί στη Σωκράτους, στην Πέτρου Ράλλη, στο Αγαθονήσι, στην Πάτρα, τι αποτέλεσμα θα έβγαζε άραγε η κάλπη;
Αλλά οι μετανάστες δεν ψηφίζουν!

Από Ιός της Ελευθεροτυπίας

BUBAMARA όπως ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΑ



Το τραγούδι είναι γραμμένο στη γλώσσα των Ρομά (Τσιγγάνοι, Αθίγγανοι ή Σίντηδες, Γύφτοι) Η Ρομανί ή "Ρομανές", είναι μία Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα που συγγενεύει με τις διάφορες γλωσσικές διαλέκτους της Ινδίας ιδιαίτερα με την γλώσσα Πουντζάμπι της Βόρειας Ινδίας. Στις διάφορες περιοχές που κατοικούν Ρομ έχουν διαμορφωθεί πολλές τοπικές διάλεκτοι, επηρεασμένες από τις τοπικές γλώσσες.

BUBAMARA by EMIR KUSTURICA & THE NO SMOKING ORCHESTRA

Sa romalen pucela
Bubamara sosi acela
Devla, Devla vacar le
Bubamaru koka pocinel

Ej romalen asunen
Ej cavoren gugle zuralen
Bubamara cajori
Baro Grga vojsi odjili

Djindji rindji Bubamaro
cknije su~ije
ajde mori goj romesa

Sa Romalen pucela
ede ori fusujesa cudela
Devla, Devla sacerle
Bubamaru vojte aresle

Ej Romalen asunen
ej cavoren gugle sukaren
~ivoto si ringispil
trade aj ro, aj romni

Djindji rindji Bubamaro
cknije su~ije
ajde mori goj romesa

Djindji rindji Bubamaro....

Πηγές: Βικιπαιδεία lyricksmode

Προκατάληψη 1

Η αποχή δεν είναι πολιτική θέση

Η αποχή όπως και η συμμετοχή στέλνει μηνύματα που μπορούν να αξιολογηθούν κατά το δοκούν. Κάποιος που απέχει μπορεί να είναι απολιτικοποιημένος ή όχι. Το ίδιο ισχύει για κάποιον που ψηφίζει. Το σύστημα μπορεί να ερμηνεύσει την αποχή ως απολιτική θέση όπως ακριβώς μπορεί να ερμηνεύσει την ψήφο στους οικολόγους ως αποτυχία των άλλων κομμάτων ή την ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα της γοητείας(!) του Τσίπρα. Επιπλέον, υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η ψήφος στη ΝΔ με αντάλλαγμα διορισμό στο δημόσιο στέλνει σαφέστερο πολιτικό μήνυμα από την αποχή; Επομένως, είναι στο χέρι του κάθε πολίτη να αξιολογήσει την αποχή ή τη συμμετοχή όπως νομίζει, χωρίς να θεωρείται η μια ή η άλλη ξεκάθαρα πολιτική ή απολιτική πράξη.


Προκατάληψη 2

Η αποχή συμφέρει το σύστημα

Όπως είναι γνωστό όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί παρακαλάνε για συμμετοχή προκειμένου να πετύχουν την πολυπόθητη κομματική συσπείρωση. Επίσης, τα ΜΜΕ ως γνήσια φερέφωνα της εξουσίας σπρώχνουν τον κόσμο προς την κάλπη προκειμένου να μειωθεί η αποχή. Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές επιστρατεύουν ανεκδιήγητα επιχειρήματα για να πείσουν τον κόσμο να ψηφίσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το επιχείρημα της Γιαννάκου "οι Έλληνες πρέπει να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές γιατί οι ευρωβουλευτές που προέρχονται από κράτη μέλη με μικρή συμμετοχή έχουν πρόβλημα αξιοπιστίας". Αν, λοιπόν, σκοπός μας είναι να ενισχύσουμε την αξιοπιστία ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος δεν έχουμε παρά να τρέξουμε στην κάλπη.


Προκατάληψη 3

Η αμεσοδημοκρατία είναι ουτοπία, οπότε ας αρκεστούμε στην έμμεση δημοκρατία

Η αμεσοδημοκρατία είναι σήμερα τόσο ουτοπική όσο η δημοκρατία στην μοναρχική Ευρώπη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Φαντάζομαι ότι τότε οι επαναστάτες δεν θα έπρεπε να παλέψουν για την ανατροπή της μοναρχίας αλλά να βρουν τρόπους να τη βελτιώσουν μέσα από τη συμμετοχή τους σε αυτή...


Προκατάληψη 4

Αν απέχεις από τις εκλογές έχεις παθητική στάση άρα είσαι μοιρολάτρης

Προσωπικά αρνούμαι να αξιοποιήσω τα 3 λεπτά που μου δίνει το σύστημα για να αλλάξω τον κόσμο. Προτιμώ να το παλέψω πραγματικά, να βρεθώ στο δρόμο με ανθρώπους και να μιλήσω ανοιχτά και ειλικρινά για όσα μας προβληματίζουν. Κι όλοι μαζί να παλέψουμε ώστε τα 3 λεπτά συμμετοχής κάθε τέσσερα χρόνια να γίνουν 24 ώρες συμμετοχής κάθε μέρα. Μοιρολατρία είναι να αποδέχεσαι ότι η άμεση δημοκρατία είναι ουτοπία. Μοιρολατρία είναι να αρπάζεις τα ψίχουλα που σου πετάει το σύστημα και να είσαι ικανοποιημένος Μοιρολατρία είναι να φοβάσαι να γίνει εσύ ο επαναστάτης και να ψηφίζεις τους επαναστάτες του καναπέ προκειμένου να κάνουν τη δουλειά για σένα.

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας...

Από Burn After Reading

Και κάτι που μας άρεσε από τα σχόλια της παραπάνω ανάρτησης στο blog της:
Κάποτε ο Καρακατσάνης είχε πει ότι δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να πείσεις τη μάζα να ξεκολλήσει από τη φτώχεια της και τη μιζέρια της! Και έχει τόσο δίκιο...

Η εικόνα είναι από: Υπόγειο Με Θέα Στον Κήπο

Φωτογραφίες by Marioneta...

Υπήρχε ένας φωτογράφος των δεκαετιών '60 και '70 στη Γερμανία, που οι Γερμανοί παρομοίαζαν με τον Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν.



Ηταν ο Ελληνας της διασποράς Δημήτρης Σούλας, που έζησε στο Μόναχο στα χρόνια της δικτατορίας. Φωτογράφισε τους Ελληνες γκασταρμπάιτερ, τους εργάτες στα εργοστάσια, έστρεψε τον φακό του στους πλούσιους Γερμανούς με τα μονόκλ αλλά και στους εξαθλιωμένους, που συναντούσε στους δρόμους και στους σταθμούς των τρένων. Από το 1967 μέχρι και το 1974 εργάστηκε με επιτυχία στα πρακτορεία «Associated Press» και «Magnum», είδε τις φωτογραφίες του να δημοσιεύονται στην εφημερίδα «Bild», στα περιοδικά «Quick» και «Stern».

Ενενήντα φωτογραφίες (διαδηλώσεις, πορτρέτα διασήμων, μετανάστες, στιγμιότυπα στους δρόμους, σε χώρους ψυχαγωγίας κ.ά.) από τη γερμανική περίοδο του Δημήτρη Σούλα παρουσιάζονται από την Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Την έκθεση με τίτλο «Στιγμιότυπα, Δημήτρης Σούλας 1967-1974» επιμελούνται οι Ulrich Pohlmann και Ηρακλής Παπαϊωάννου. Στον ίδιο χώρο, οι επισκέπτες θα βλέπουν κι ένα ντοκιμαντέρ από τη ζωή και το έργο του φωτογράφου, με αρκετό υλικό που δεν συμπεριλαμβάνεται στην έκθεση.

Η ζωή του Δημήτρη Σούλα είναι περιπετειώδης, όσο και οι ζωές αρκετών από τους ανθρώπους που φωτογράφισε. Γεννήθηκε το 1938 στη Θεσσαλονίκη. Βρέθηκε στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του '60 για να σπουδάσει Οικονομικές Επιστήμες. Αρχισε, μάλιστα, να εργάζεται σε μια πολυεθνική εταιρεία του αγροτικού κλάδου. Οταν η στρατιωτική χούντα πήρε την εξουσία στην Ελλάδα, δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Ιδρυσε μαζί με αρκετούς ακόμα Ελληνες της διασποράς την περίφημη Πανελλήνια Αντιδικτατορική Ενωση. Επειδή όμως ο Γερμανός εργοδότης του ήθελε να συνεχίσει να εισάγει φρούτα από την στρατοκρατούμενη Ελλάδα, απέλυσε τον «αντιφρονούντα» Σούλα. Με την αποζημίωση αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή κι έκανε τη μεγάλη αγάπη του για τη φωτογραφία επάγγελμα.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του παρέμεινε πάντοτε ο άνθρωπος με όλες τις αντιφάσεις του. Αλλά και η αδιάκοπη αναζήτηση της καθοριστικής φωτογραφικής στιγμής, όταν δηλαδή το φευγαλέο στιγμιότυπο, στο οποίο εστίαζε, δεν ακινητοποιούσε απλώς τον χρόνο αλλά την ουσία του κόσμου και της ζωής. Απρόβλεπτη ήταν και η ματιά του σε θέματα της επικαιρότητας, σε μια επίδειξη μόδας ή σ'έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Σε παλαιότερη συνομιλία μας, θυμόταν τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει για τον διάσημο σέντερ φορ της Εθνικής Γερμανίας Γκερτ Μίλερ. «Δεν πήγαινα στο γήπεδο για να τον φωτογραφίσω να παίζει ποδόσφαιρο. Αναζητούσα τις στιγμές εκείνες που έκανε τον σταυρό του σε μια δύσκολη φάση του αγώνα, όταν ήταν χαρούμενος ή σε μια δύσκολη στιγμή τραυματισμού».

Η φωτογραφία, που τον έκανε διάσημο, ήταν το στιγμιότυπο ενός μεθυσμένου, πεταμένου σαν σκουπίδι στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μονάχου. «Ηταν αργά το βράδυ», θυμόταν. «Ξαφνικά άκουσα έναν τρομερό θόρυβο: πόρτες χτύπησαν στον τοίχο και έσπασαν τζάμια. Είδα δυο ανθρώπους να κλοτσούν με μανία και να πετούν έξω από την μπιραρία έναν μεθυσμένο. Αποτύπωσα τη στιγμή που οι περαστικοί δρασκέλιζαν το σώμα του, χωρίς να νοιάζονται για την κατάστασή του. Μόνο ένας ζητιάνος τον πλησίασε, κάποια στιγμή, και τον βοήθησε».

Η έκθεση πρωτοπαρουσιάστηκε το 2008 στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο Δημοτικό Μουσείο Φωτογραφίας του Μονάχου, συνδιοργανωτές, μαζί με το Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, της έκθεσης, την οποία υποστηρίζει και το Γερμανικό Ινστιτούτο Γκέτε Θεσσαλονίκης και Αθήνας.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ







Έκθεση φωτογραφίας

Μουσείο Μπενάκη/Κτίριο της οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138
Τηλ.: +30 210 3453111
Από Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009 έως Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Ώρες λειτουργίας:
Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή 10-18, Παρασκευή, Σάββατο 10-22, Δευτέρα και Τρίτη κλειστό.


πηγές: antonostreetphotos.blogspot.com www.enet.gr goethe Μουσείο Μπενάκη

Αν και έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που τελείωσα το Λύκειο -όχι πολλά βέβαια, δυο τρία- θα ήθελα να πω τώρα αυτά που έλεγα και τότε και δεν με άκουγε κανένας.. (Δεν εννοώ ότι τώρα που θα τα πω θα με ακούσει κάποιος και θα αλλάξει κάτι.)
Απορώ λοιπόν γιατί διαβάζουμε άρθρα -εδώ και εκεί- που αναφέρονται σε ελλείψεις των ελληνικών σχολείων. Εμείς στο σχολείο μας έχουμε <<πολλά>> που δεν έχουν στο εξωτερικό. Για αυτά <<τα πολλά>> πιστεύω ότι κατέχουμε μία από τις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη..

Εμείς στο σχολείο μας έχουμε τρύπες στους τοίχους από τις οποίες βλέπουμε έξω και το ταβάνι ενίοτε πέφτει στα κεφάλια των καθηγητών..
Έχουμε ποντίκια που κάνουν βόλτα στις αίθουσες εν ώρα μαθήματος..
Μπορεί να μην έχουμε αρκετές αίθουσες, έχουμε όμως λυόμενα σπιτάκια για αυτή τη δουλεία..
Η εφεύρεση της γυψοσανίδας μας οφέλησε πάρα πολύ καθώς τις μεγάλες αίθουσες τις χωρίζουμε σε μικρότερες και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε δύο μαθήματα ταυτόχρονα (λόγω καταπληκτικής ηχομόνωσης)..
Φυσικά και έχουμε δύο εργαστήρια, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό φυσικά, ή με εξοπλισμό ο οποίος απλά σαπίζει εφόσον δεν υπάρχει κάποιος γνώστης του αντικειμένου για να τον αξιοποιήσει..
Είχαμε δύο αίθουσες Η/Υ αλλά τώρα έχουμε μία, καθώς η δεύτερη έγινε γραφείο διευθυντή και υποδιευθυντή με τη γνωστή μέθοδο της γυψοσανίδας..
Φυσικά στην αίθουσα των Η/Υ, που απομένει, γίνονται όλες τις ώρες μάθημα (μαθηματικά, βιολογία, καλλιτεχνικά) Να μην μείνει και αναξιοποίητη..
Έχουμε καθηγητές που καπνίζουν στις αίθουσες και στούς διαδρόμους και έχουν την απαίτηση να μην καπνίζουν οι μαθητές στο προαύλιο..
Έχουμε (εμείς οι μαθητές) κινητά στο σχολείο όπως έχουν και οι καθηγητές μας των οποίων χτυπάν εν ώρα μαθήματος καμιά φορά.. Τα κινητά στα χρόνια μου θυμάμαι είχαν απαγορευτεί..
Βέβαια έχουμε βιβλία, καρέκλες, θρανία, ένα προαύλιο που το μοιραζόμαστε με άλλα δύο σχολεία κ.α. ..
Α! Να μην ξεχάσω για τη βρώμα.. Εμείς στο σχολείο μας έχουμε και από αυτό... Δεν τα έχουμε βάλει με τις δύο καθαρίστριες, κάνουν ότι μπορούν, το ξέρουμε και το βλέπουμε κιόλας.. Απλά η βρώμα εκεί "μέσα-έξω" δεν φεύγει ποτέ!
Έχουμε καθηγητές, πολλοί από αυτούς είναι ωρομίσθιοι. Όχι βέβαια από την αρχή της σχολικής χρονιάς και όχι σε όλα τα μαθήματα..
Ευτυχώς βέβαια που έχουμε και γυμναστήριο.. Οι αθλητικές μας εγκαταστάσεις ανακαινίστηκαν πέρσι. Εγώ δυστυχώς δεν τις πρόλαβα έτσι..
Ο καθένας μας έχει ακόμα πάρα πολλούς συμμαθητές.. Σε λίγα χρόνια δεν θα γνωρίζουμε φατσικώς ο ένας τον άλλο.. Δεν θα χωράμε στο ίδιο μας το σχολείο..

Και αν αναρωτιέστε ποίο είναι το σχολείο μου, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να το κατονομάσω.. Αρκεί να επισκευτείτε ένα σχολείο της επαρχίας ή και της Αθήνας.. Σίγουρα μοιάζει με το δικό μου..

Είναι γεμάτο πολύχρωμα μπαλόνια, έχει για ήρωες ένα αληθινά αταίριαστο ζευγάρι, περιγράφει μια μεγάλη περιπέτεια, φιλοξενεί διασκεδαστικά πλάσματα όπως ένα σπάνιο παραδείσιο πουλί και σκύλους που μιλάνε. Το «Ψηλά στον ουρανό» μοιάζει με την πιο παιδική, αστεία και διασκεδαστική ταινία της Pixar εδώ και πολύ καιρό - και είναι. Μόνο που ευτυχώς είναι πολλά περισσότερα εκτός από αυτό. Είναι κυρίως μια γεμάτη θλίψη και νοσταλγία ιστορία αγάπης, μια ταινία για την εκπλήρωση μιας υπόσχεσης -σε αυτόν που αγαπάμε αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό-, μια σειρά από σκέψεις για την απώλεια, τα γηρατειά, το θάνατο, την πικρία, δεμένες πάνω σ’ ένα τεράστιο μάτσο από χρωματιστά μπαλόνια. Συνεχίζοντας τη σταυροφορία τους να μεταμορφώσουν το animation σε κάτι παραπάνω από απλή παιδική διασκέδαση, οι ιδιοφυείς τύποι της Pixar χρησιμοποιούν για μια ακόμη φορά την περιπέτεια, τα χρώματα, το χιούμορ, όλα όσα ερεθίζουν τη φαντασία σαν το δόλωμα που θα φέρει στις αίθουσες τους ανήλικους θεατές και θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του εργαστηρίου σπανίων συναισθημάτων που λειτουργούν. Στην πραγματικότητα ο στόχος τους είναι τα μάτια και οι καρδιές των «μεγάλων», κι εδώ τον πετυχαίνουν με την πρώτη, από το εξαιρετικό εκείνο μοντάζ που περιγράφει μέσα σε λίγα μόλις λεπτά με σπαρακτική συγκίνηση και αφοπλιστική αγάπη την κοινή ζωή δυο ανθρώπων που δεν είναι πλέον μαζί. Τη γνωριμία τους, τη φιλία, τον έρωτά τους, το γάμο, τις ευτυχισμένες στιγμές, τις απογοητεύσεις, τον πόνο, τα γηρατειά, το θάνατο. Το φιλμ θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, όμως χιλιάδες κλαμένα μάτια δεν υπόσχονται μια λαμπρή καριέρα στα ταμεία, οπότε η ιστορία οφείλει να συνεχίσει. Ο ήρωας που είναι ακόμη ζωντανός θα διαλέξει τον ουρανό από το γηροκομείο, θα απογειωθεί με το σπίτι του δεμένο σε μπαλόνια κι ένα «λαθρεπιβάτη» πρόσκοπο και μαζί θα ζήσουν μια εξωτική περιπέτεια γεμάτη χιούμορ, όμως η ταινία ποτέ δεν προδίδει την εξαιρετική αρχή ή τις ιδέες της. Ναι, το γέλιο, η δράση, οι εκκεντρικοί συμπρωταγωνιστές θα αποκτήσουν κεντρική θέση στην ιστορία, όμως ο ήρωάς της, ακόμη και στις πιο θεαματικές στιγμές, δεν αφήνει ποτέ πίσω του τη ζωή, τις αναμνήσεις, τις πολύτιμες στιγμές του, τα κουβαλά δεμένα μαζί του όπως το ιπτάμενο σπίτι του. Με τον ίδιο τρόπο το φιλμ κρατά κάτι από την πιο μελαγχολική ματιά του πάντα στην άκρη των εικόνων του και προσφέρει μισοκρυμένες, χρήσιμες συμβουλές για τη ζωή, όχι σαν δίδαγμα ή προειδοποίηση αλλά σαν βιωμένη εμπειρία – έστω κι αν προέρχονται από έναν ήρωα σκιτσαρισμένο στην οθόνη ενός κομπιούτερ…


Των Πιτ Ντόκτερ, Μπομπ Πίτερσον, με τις φωνές των Εντ Άσνερ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Τζόρνταν Ναγκάι.
Ένας ηλικιωμένος χήρος δένει ένα μάτσο μπαλόνια στο σπίτι του κι απογειώνεται με ένα λαθρεπιβάτη πρόσκοπο, όταν απειλείται με έξωση και εγκλεισμό σε γηροκομείο. Αστεία αλλά θλιμμένη, κατά βάθος «ενήλικη» ταινία κινουμένων σχεδίων.

Του Γιώργου Κρασσακόπουλου

(πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)



Πηγές: eatPES

Καθώς οι εκλογές για ακόμα μία φορά πλησιάζουν (πριν την ώρα τους) κάποιο κανάλι στη τηλεόραση θα μας κάνει την τιμή να προβάλει την ταινία "Υπάρχει και Φιλότιμο" του Αλέκου Σακελλάριου με τον αξεπέραστο Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του υπουργού Μαυρογιαλούρου. Ένας υπουργός που έχει όλη την καλή θέληση να βοηθήσει τον τόπο του και την ιδιαιτέρα του πατρίδα διάγει πολιτικό βίο άμεμπτο, βγάζοντας πομπώδεις λόγους και ζώντας την ζωή ενός καθώς πρέπει αστού. Το τελευταίο έργο του είναι η ανοικοδόμηση ενός μαιευτηρίου, στο ταξίδι του για τα εγκαίνιά του, ένα τροχαίο ατύχημα θα τον φέρει σε επαφή με τους απλούς αγρότες της υπαίθρου οι οποίοι θα του δείξουν την πραγματικότητα που αγνοεί. Εξαιρετικός και απολαυστικός ο Κωνσταντάρας καθώς και το καστ που τον περιβάλλει, αλησμόνητες ατάκες και διαχρονικές αλήθειες για την "σαπίλα της πολιτικής":

- "Γιατί τι διάολο ρε Κωστάκη,αυτός ο τόπος δεν μπορεί να διοικείται,από τα μπαρ της Μεγάλης Βρετάνιας;"

- "Οι γυναίκες και οι πολιτικοί, Κωστάκη, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους!"

- "ΘΑ ΣΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΩΜΕΝ..."


Απολαύστε την...



Από το video.google.com

Η γνωστή σειρά κινουμένων σχεδίων που βασίστηκε στους κινηματογραφικούς "Χοντρό και Λιγνό", του παλιού, βωβού, κινηματογράφου. Μου έχει μείνει από παλιά η σειρά αυτή και ακούγοντας την έναρξη τη θυμήθηκα!!



Τι καλύτερο όμως από το αυθεντικό.. Δύο ασπρόμαυρες φιγούρες, ο Χοντρός και αυταρχικός Όλιβερ και ο Λιγνός, ο Σταν, αθώος και εύπιστος να τα θαλασσώνει πάντα και να περιμένει το χοντρό να τον γλιτώσει.
Δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι, δεμένοι όμως τόσο μεταξύ τους, που θεωρούνται ένα αξεπέραστο δίδυμο.. Λογομαχούν βουβά, τσακώνονται, κάνουν ζημιές, κάνουν γκάφες και.... τρέχουυυυυυυυυνννν.

Ο Τσέχος Jan Svankmajer (Γιαν Σβανκμάγιερ) είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς animation.
Πολυσχιδής καλλιτέχνης, ο Γιαν Σβανκμάγιερ εκτός από σκηνοθέτης animation είναι επιπλέον γραφίστας, σχεδιαστής, γλύπτης, ποιητής, συγγραφέας. Κινούμενος στην παράδοση του σουρεαλισμού ο Γιαν Σβανκμάγιερ αναφέρει επιπλέον .ως επιρροές και τους Σίγκμουντ Φρόιντ, Έντγκαρ Άλαν Πόε και Μαρκήσιο ντε Σαντ, ενώ ως «αδελφή ψυχή» του θεωρεί τον Λούις Κάρολ.
Ο Γιαν Σβανκμάγιερ προσδιορίζει ως εξής το ρόλο του ως δημιουργού «Οι animation δημιουργοί έχουν την τάση να δημιουργούν έναν κλειστό κόσμο για τους εαυτούς τους, όπως όσοι εκτρέφουν περιστέρια ή κουνέλια. Ποτέ δεν αποκαλώ τον εαυτό μου σκηνοθέτη animation, διότι δεν ενδιαφέρομαι για τις τεχνικές του σχεδίου ή για τη δημιουργία της απόλυτης παραίσθησης, αλλά θέλω να εμφυσήσω ζωή στα καθημερινά αντικείμενα. Ο σουρεαλισμός υφίσταται μέσα στην πραγματικότητα, όχι παράλληλα μ’ αυτήν».
Προσπαθώντας να περιγράψει το ύφος του Γιαν Σβανκμάγιερ ο σκηνοθέτης Μίλος Φόρμαν μιλά για μια σύζευξη του Ντίσνεϊ με τον Μπουνιουέλ. Αν και ξεκάθαρα ενδεικτική, τουλάχιστον όσον αφορά στα δυο βασικά στοιχεία που ξεχωρίζουν στο έργο του, την παιδική φαντασία και το σουρεαλισμό (είναι επίσημο μέλος του τσεχικού σουρεαλιστικού κινήματος από το 1970), η περιγραφή δεν είναι απόλυτα ακριβής. Επιπλέον, βρίσκει αντίθετο τον ίδιο το σκηνοθέτη, ο οποίος πιστεύει πως ο Ντίσνεϊ «καταστρέφει τις ψυχές των παιδιών».
Συνδυάζοντας τη ζωντανή δράση με το κουκλοθέατρο, τη γλυπτική και την τεχνική της πλαστελίνης και του stop motion animation, ο Γιαν Σβανκμάγιερ πλάθει έναν κόσμο όπου οι φυσικοί (και κοινωνικοί) νόμοι αναστρέφονται ή/και καταργούνται: τα αντικείμενα αποκτούν ζωή και αυτόνομη σκέψη ενώ ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι το όνειρο και η φαντασία είναι η μόνη πραγματικότητα. Ούτε «ξερά» δυσδιάστατα κινούμενα σχέδια, ούτε κυρίαρχες τρισδιάστατες εικόνες, ούτε πλάνα κατοικημένα μονάχα από ηθοποιούς ή από κούκλες: τα έργα του Γιαν Σβανκμάγιερ αποτελούν ένα υπόδειγμα των διαδραστικών δυνατοτήτων της τέχνης.
Πολύ συχνά τον έχουν χαρακτηρίσει ως αλχημιστή, έναν όρο που ακόμα και ο ίδιος υιοθετεί: «Στη δουλειά μου, όπως οι παλιοί αλχημιστές, αποστάζω διαρκώς το νερό των εμπειριών μου – από την παιδική μου ηλικία, τις εμμονές, τις ευαισθησίες και τα άγχη μου - ώστε να μπορέσει να αναβλύσει το “βαρύ νερό” της γνώσης, το αναγκαίο νερό για την μεταλλαγή της ζωής».
Η έμφαση στην κινηματογραφική δεξιοτεχνία μπορεί να παρουσιάζεται ως η κύρια αξία της δουλειάς του Γιαν Σβανκμάγιερ, αλλά εξίσου σημαντική είναι και η καυστική κοινωνική κριτική των ταινιών του. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι, από τη Βελούδινη Επανάσταση (την ειρηνική απόσχιση δηλαδή της Τσεχίας από τη Σλοβακία το 1989) και μετά, όλη του η δουλειά είναι πολιτική. Η αλήθεια είναι πως, αρχικά, η ιδιότητά του και μόνο ως σκηνοθέτης του φανταστικού αρκούσε για να στιγματιστεί ως αντικαθεστωτικός, με αποκορύφωμα την επτάχρονη κινηματογραφική αποχή που του επέβαλε η τσεχική κυβέρνηση όταν είδε το Ημερολόγιο του Λεονάρδο (1972). Εκείνο που παρατηρείται μετά το 1989 είναι μια σαφής, συνειδητή πολιτική πρακτική, όπως διαφαίνεται έντονα στο προπαγανδαστικό, αντι-Σταλινιστικό Ο θάνατος του σταλινισμού στη Βοημία (1990). Όπως και να’ χει, κοινός παράγοντας παραμένει στη δουλειά του η επαναστατική φύση του σουρεαλισμού, ο οποίος σύμφωνα με τον Σβανκμάγιερ «θέλει να επαναφέρει τις “μαγικές λειτουργίες” της ζωής και των αντικειμένων». Ο ίδιος αυτο-χαρακτηρίζεται άλλωστε ως «ακτιβιστής σουρεαλιστής» και δηλώνει: «Νομίζω πως η δουλειά μου εξελίσσεται ολοένα και πιο πολύ σε μια απόπειρα απελευθέρωσης από τον φόβο και το άγχος (εσωτερικά ή εξωτερικά), ακόμα κι αν η διαδικασία πραγματοποιείται σπασμωδικά. Τα όπλα μου είναι ο σαρκασμός και το χιούμορ».
Η πλειοψηφία της φιλμογραφίας του αποτελείται από μικρού μήκους ταινίες, όπως ο Κήπος, το οποίο ο ίδιος θεωρεί ως το πρώτο σουρεαλιστικό έργο του, η μεταφορά του Jabberwocky του Λούις Κάρολ, το Κάτω στο κελάρι (κατά τον Σβανκμάγιερ, το πιο υποκειμενικό και αυτοβιογραφικό έργο του), Η πτώση του οίκου των Όσερ του Πόε, το Διαστάσεις διαλόγου όπου διάφορα αντικείμενα καταπίνουν το ένα το άλλο, το πολιτικό Ο θάνατος του σταλινισμού στη Βοημία, και η Τροφή, που είναι και το τελευταίο «μικρό» του.
Οι μεγάλου μήκους ταινίες του είναι, έως τώρα, οι εξής:
- Η Αλίκη, μια ευφάνταστη μεταφορά της ήδη ποτισμένης με άκρατη φαντασία Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων του Λούις Κάρολ.
- Ο Φάουστ του Γκαίτε σε μια ακόμα πιο «σατανική» παραλλαγή
- Οι Συνωμότες της ηδονής, μια φετιχιστική μαύρη κωμωδία
- Ο Μικρός Ότικ, μεταφορά ενός λαϊκού τσεχικού παραμυθιού με στοιχεία που θυμίζουν τον Πινόκιο
- Και η τελευταία του ταινία, Τρέλα, μια αλληγορία για τη σύγχρονη καταπίεση και τρέλα και ταυτόχρονα ένας μοναδικός φόρος τιμής στο απελευθερωτικό πνεύμα του Μαρκησίου ντε Σαντ.
(πηγή δελτίο τύπου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)

Η 20η κλασική ταινία μεγάλου μήκους της Disney, ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΓΑΤΕΣ, είναι ένα απαράμιλλο μείγμα έντονης περιπέτειας, ζωντανών χαρακτήρων και εύθυμης μουσικής που θα σας συναρπάσει. Η χαριτωμένη ιστορία μας ξεκινάει στο Παρίσι, όταν μια ιδιόρρυιμη πολυεκατομμυριούχος πεθαίνοντας αφήνει όλη την περιουσία της στις αγαπημένες της γάτες! Ο σατανικός υπηρέτης της όταν μαθαίνει το σχέδιο της, αποφασίζει να τις εξαφανίσει στη μέση του πουθενά... Εκεί συναντάνε το γοητευτικό κεραμιδόγατο Ο'Μάλλευ που προσφέρεται να τις συνοδεύσει πίσω στο σπίτι. Όλοι μαζί θα μπουν σε αστείες περιπέτειες, θα αλητέψουν και θα γνωρίσουν την νυχτερινή ζωή του Παρισιού!

Οπως όλα τα παραμύθια, έτσι και η Λιλιπούπολη ξεκινάει με την γνωστή και μαγική φράση «Μιά φορά κι ενα καιρό».
Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν, αποκαλύφθηκε μπροστά μας μια πόλη ονειρική, γεμάτη χρώματα, γεμάτη αλήθειες, γεμάτη ακτινοβόλα ενέργεια
με ήρωες που αγαπήσαμε,που μας έκαναν να γελάσουμε αλλά και να συγκινηθούμε. Ο μύθος της Λιλιπούπολης ταξίδεψε πάνω στα αόρατα κύματα μιας ραδιοφωνικής εκπομπής.
Η Λιλιπούπολη έτρεχε στα ερτζιανά από το 1976 εως το 1980 στην συχνότητα του Τρίτου προγράμματος που διήυθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις.Στήν Λιλιπούπολη στάθηκαν παιδιά αλλά και μεγάλοι, γιατί πάντα, ακόμα και σήμερα με τα δισκογραφημένα τραγούδια της, προσφέρει σε όλους ένα υπέροχο ταξίδι στην χώρα των παιδικών αναμνήσεων και στον κόσμο του φανταστικού που όλα είναι πιθανά, όλα αποκτούν σάρκα και οστά.
Εκεί βρίσκουμε το όνειρο
Η Λιλιπούπολη κυκλοφόρησε σε δίσκο στα τέλη του 1980.

Ο Μάνος Χατζιδάκις σε κείμενό του είχε χαρακτηρίσει τη «Λιλιπούπολη»:

"γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη "Λιλιπούπολη"... κομμουνιστική. Ισως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική "



ΜΟΥΣΙΚΗ : ΝΙΚΟΣ ΚYΠΟΥΡΓΟΣ
ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΙΧΟΙ:
ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΚΡΙΕΖΗ
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ:
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΣΑΒΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ
ΜΑΡΙΕΛΛΗ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ
ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΚΚΑΣ





Πηγές: melodia wikipedia

Ελπίζω όταν οι άλλοι ακούν αυτά τα χώρις νόημα τραγούδια στα clubs εσείς να έχετε την ευκαιρία να ακούσετε και κάποιο τραγούδι του Μiles Davis σε κάποιο όμορφο καλοκαιρινό μπαράκι..


Ο Miles Davis (1926-1991) ήταν ένας μεγάλος “δημιουργός” με την πιο πλήρη ερμηνεία του όρου. Καθημερινότητα του ήταν η ανακάλυψη ανεξερεύνητων ή η δημιουργία νέων εκφραστικών δρόμων. Η μουσική του ποτέ δεν μπόρεσε να προσδιοριστεί κάτω από την ομπρέλα ενός συγκεκριμένου είδους και το ανήσυχο πνεύμα του ποτέ δεν έμενε για πολύ σε ένα μέρος. Παρακολουθούσε όλες τις μουσικές εξελίξεις, έπαιρνε ότι θεωρούσε ενδιαφέρον και το ενσωμάτωνε στις ήδη υπάρχουσες φόρμες, του έδινε νέα ζωή και το μετάλλαζε κάθε φορά σε κάτι νέο. Θέλετε κι άλλα για να καταλάβετε γιατί τον αγαπώ και τον θαυμάζω τόσο πολύ?


Ο Miles Dewey Davis III γεννήθηκε στις 26 Μαίου του 1926 στο Alton του Illinois της Αμερικής και σε ηλικία εννέα περίπου ετών άρχισε να παίρνει ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής, έχοντας επιλέξει ως όργανο την τρομπέτα. Στα δέκατα τρίτα του γενέθλια απέκτησε την πρώτη δική του, ολοκαίνουρια, καλή τρομπέτα, δώρο του πατέρα του, μετά από επιμονή του πολύ καλού του φίλου κύριου Elwood Buchanan που ήταν και ο μουσικός δάσκαλος του Miles. Αυτός μάλιστα του έδωσε και την πιο σημαντική συμβουλή όπως αποδείχθηκε: Συγκεκριμένα, όταν μια μέρα τον άκουσε να παίζει με βιμπράτο, όπως έκαναν οι περισσότεροι τρομπετίστες της εποχής, τον διέκοψε και του είπε: “Άκου να δεις Miles. Μη μας το παίζεις Harry James με τέτοιο βιμπράτο. Πάψε να ταρακουνάς τις νότες και να παίζεις τρεμουλιαστά, γιατί θα έχεις όλη την άνεση να παίζεις έτσι όταν γεράσεις! Παίζε κανονικά, δημιούργησε το δικό σου στιλ, αφού ξέρω ότι μπορείς. Έχεις αρκετό ταλέντο για να φτιάξεις το δικό σου ύφος στην τρομπέτα”.
Αν παρακολουθήσει κανείς την δισκογραφία του Miles, είναι σαν να κάνει ένα ταξίδι στην εξέλιξη της τζαζ και σε ένα μεγάλο τμήμα της μουσικής του εικοστού αιώνα. Στη μουσική του βρίσκουμε στοιχεία από κάθε μουσικό ιδίωμα. “Πρόκειται για ένα γνήσιο τέκνο της αρχέγονης, αλλά ταυτόχρονα και τόσο σύγχρονης αντίληψης, που αντιμετωπίζει τη μουσική ως μια ενιαία μορφή ανθρώπινης έκφρασης συναισθημάτων με μέσο τους ήχους.”

Πολύ χοντρικά και αδόκιμα, θα χώρίζα σε επτά μέρη την δημιουργική του ζωη:

1. “Birth of a Cool” (1949 -1955) – έφερε λυρισμό στο bebop (ή όπως είπε ο Robert Palmer “ξεκίνησε την αέναη ανταλλαγή ιδεών μεταξύ τζάζ και κλασικής μουσικής”)

2. Miles Davis Quintet Ι (1955-1958) – μια πιο “μπλουζιστικη” περίοδο (στην μπάντα έπαιζε και ο νεαρότατος τότε John Coltrane). Κορυφαίος δίσκος της περιόδου το “Round About Midnight”.

3. “Kind of Blue” (1959-1964) – η χρυσή περίοδος των ηχογραφήσεων με τον Gil Evans. Μελωδικά σόλο κορυφαίων μουσικών, παίζει την τρομπέτα λές και ζωγραφίζει εξπρεσσιονιστικούς πίνακες.

4. Miles Davis Quintet II (1965 – 1969) – μια πεντάδα θρυλική (Miles, Wayne Shorter, Herbie Hancock, Ron Carter, Tony Williams), η
εποχή της “freebop” και των ατελείωτων live performances χωρίς διακοπή. Κορυφαίος δσίσκος της περιόδου για μενα το “Νefertiti”

5. Electric Miles (1969 – 1975) – συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της rock, ηλεκτρικές κιθάρες και ήχος μερικές φορές δύσκολος. Κορυφαίο φυσικά το “Bitchew Brew”, δίσκος που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της σύγχρονης μουσικής. H περίοδος αυτή από την άλλη οδήγησε τον Miles στην κατάρρευση των ετών 1975-1981 (sex & drugs but no rock ‘n roll).

6. Miles returns (1981-1988), – η επιστροφή, εν πολλοις οφειλόμενη στον γάμο του με την ηθοποιό Cicely Tyson. Hxoς ηλεκτρικός, διασκευές σύγχρονων μουσικών (M. Jacson, Cindy Loper), συμβατικότερες εμφανίσεις – οι κριτικοί του τα έψαλλαν για τα καλά…

7. Τελευταία αναλαμπή (1989 – 1991) – η προσπάθεια του Miles να συγκεράσει το hip-hop με το be-bop (the Doo-Bop project)! Μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του καινούριες φόρμες αναζητούσε…

Ο Μiles ήταν ένας από τους πρώτους μουσικούς που έριξαν τα σύνορα ανάμεσα στα διάφορα είδη της μουσικής. Οι μπάντες που δημιούργησε άφησαν εποχή, όπως και τα μουσικά στιλ που καθιέρωσε, όπως και οι αλλαγές που έφερε στην τζαζ και γενικότερα στην σύγχρονη μουσική. Δεν περιοριζόταν από ταμπέλες και στιλ. Ακουγε τα πάντα, συνέλεγε τα καλύτερα στοιχεία από κάθε είδος και από κάθε μουσικό και στην συνέχεια προσπαθούσε να τα ενσωματώσει στην δική του μουσική και στο δικό του παίξιμο.
“Ο Miles πήρε στοιχεία από την κλασική μουσική και μετάλλαξε την bebop σε cool jazz και στη συνέχεια στοιχεία από τη ροκ μουσική και δημιούργησε τη fusion και την jazz-rock.”

Προσωπικά μου αρέσει περίσσότερο η περίοδος έως το 1969. Ατελείωτες μουσικές φόρμες σε νότες χαμηλές, υλικό για αέναoυς ονειροπόλους (παρ’ όλα αυτά, η σύντροφος μου που είναι μουσικός τον βρίσκει βαρετό…..). Απόλυτα αγαπημένοι μου δίσκοι το “Kind of Blue” και το “Ascenseur pour l’ echafaud“, απόλυτα αγαπημένη στιγμή να ακούω Miles αργά το βράδυ σιγανά, στο μισοσκόταδο, συντροφιά με ένα καλό πορτό (ο Μαμαλούκας θα έγραφε malt)…..

Βιβλία για τον Miles από το Amazon

Miles’ Quotes

———————-

“Do not fear mistakes. There are none.”

“I’ll play it first and tell you what it is later.”

“For me, music and life are all about style”

“I know what I’ve done for music, but don’t call me a legend. Just call me Miles Davis”

"If you understood everything I say, you’d be me!”



Κείμενο:book.attack.gr

Περνάει ο καιρός γρήγορα όταν είσαι δικοπές και ξεχνιέσαι με τη θάλασσα, τη ζέστη, τις παρέες.. Έτσι και εγώ.. Βρίκα όμως ένα βιβλίο αυτές τις μέρες στη βιβλιοθήκη του μπαμπά μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση..

Λοιπόν ο τίτλος είναι "ΕΓΩ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΒΟΛΕΨΩ" Εξήντα εκθέσεις παιδιών Δημοτικού ανθολογημένες και φροντισμένες από το δάσκαλό τους Μαρτσέλο Ντ' Όρτα.. Από τις εκδόσεις Γνώση - Συγγραφεις του κόσμου..

Ένα δείγμα:

#1# ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ;

Εγώ το ζώο που προτιμάω είναι ο χοίρος!
Ο χοίρος είναι ένα γουρούνι που ζει στο χειροστάσιο, είναι βρώμικο, κυίέταικαι ξανακυλιέται στη λάσπη και στις βρωμιές, γαργαλιέται από μόνο του. Στο χοίρο του αρέσει η κοπριά!
Η οικογένεια του αποτελείται από το αγριογούρουνο που γρυλίζει και τον ιππιππόταμο. Εγώ οπότε κοιτάζω τον ιππιππόταμο γελάω.
Για το γουρούνι ο χειμώνας είναι μια άσχημη εποχή. Το Γενάρη, όταν έχει χοντρύνει αρκετά, χτυπάει η τελευταία ώρα του. Αυτός είναι σα να άκουγε μία φωνή στον αέρα που του λέει: -Θέλουνε να σε σφάξουμε! Θέλουνε να σε σφάξουμε! και τότεκαρφώνει τα πόδια στο χώμα όπως τα γαιδούρια, και προσπαθεί να μην αφήσει να το σφάξουνε. Αλλά ο άνθρωπος έρχεται πάντα, και το σέρνει, το χτυπάει, του στρίβει την ουρά, και στο τέλος το σκοτώνει. Μετά που το έχει σκοτώσει , ούτε και τότε είναι ευχαριστημένος! Το κόβει χίλια κομμάτια, και το κάνει κουκάνικα, ζαμπόν, μπέικον, χοιρομέρι, λίπος, μουρταδέλα, κεφτέδες από αίμα, λαρδί ακόμα και οδοντόβουρτσες.
Γι' αυτό σε μένα το ζώο που προτιμάω είναι αυτός, ο χοίρος, γιατί απ' αυτόν δεν πετά,ε τίποτα.

#2# Η ΠΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Η πέινα στον κόσμο είναι αρκετή, υπάρχουνε λαοί που πεθαίνουν απότην πείνα. Υπάρχουνε οι μύγες. Οι κορκόδιλοι. Οι αράχνες. Η πείνα. Είναι η Αφρική.
Αλλά ούτε η Ινδία αστειεύεται.
Στην Κίνα αν δεν κάνεις παιδί σε πληρώνουνε.
Η πείνα στον κόσμο είναι ένα σωρό όπως τα σκουλήκια, όπως οι σκουληκαντέρες. Υπάρχουνε λαοί πλουσι΄΄οτατοι, που δεν ξέρουνε ούτε που βρίσκεται το σπίτι της πείνας, αλλά υπάρχει η Ινδία, η Αφρική και τα Μπαζιλικάκα* που ξέρουνε που βρίσκεται το σπίτι της πείνας!
Ο κόσμος είναι αηδία. Η γη είναι αηδία. Το ανθπινο πλάσμα είναι αηδία. Ο κόσμος κάνει όπως ο πλούσιος Επουλόνε και ο Λάζαρος θα ήτανε η Αφρική και λίγο το Περού. Μια φορά το Περού ήτανε πάρα πολύ πλούσιο, τώρα του πονάει η κοιλιά από την πείνα.
Οκόσμος είναι αηδία, εγώ δε φοβάμαι να το πω, γιατί είμαι ο επιμελητής, και μερικά πράγματα μπορώ να τα λέω.
Και αυτή την έκθεση την τελειώνω μ' αυτές τις λέξεις: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΘΗΚΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΜΠΙΡ!!!

#3# ΓΡΑΨΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΣΑΣ

Ο διπλανός μου δεν είναι κανένας, είναι όλοι μακριά, γιατί εγώ επείδι συμπεριφέρομαι πολύ άσχημα, ο δάσκαλος με έβαλε μόνο μου, για να μη μιλάω με το διπλανό μου. Εγώ όμως τους βλέπω τους άλλους, το Τζουστίνο, το Μίμο, τον Πασκουάλε, τη Φλώρα. Ο Τζουστίνο μιλάει περισσότερο από μένα αλλά δε κάθεται μόνος του, θα 'ηθελα να μάθω γιατί; Η φλώρα έχει τις ψείρες στο κεφάλι και καλά κάμει που δεν είναι διπλανή μου. Φλώρα κλαίγε όσο θες που το είπα, αφού είναι η αλήθεια. Ο Μιμούτσο κάνει πάντα κοπάνα την Παρασκευή, εγώ το ξέρω γιατί, αλλά δε μπορώ να το πω, αλλιώς θα πάνε όλοι. Ο Πασκουάλε είναι καλός αλλά δεν έχει φωνή. Ο Αντόνιο όταν έρχεται στο κατατεχητικό φέρνει πάντα κολατσό και ο ντον Πεπίνο τον φωνάζει.
Εγώ τα ξέρω όλα για όλους, αλλά δεν είναι σωστό να κάθομαι μόνος μου.

Αφιερωμένη στο Michel Jackson η σημερινή μέρα και κάθε μέρα που θα περνάει και θα ακούμε ακόμα τα τραγούδια του.. Ο βασιλιάς της pop, σε ηλικία 50 ετών, πέθανε από ανακοπή καρδιάς πριν από λίγη ώρα..










Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως τραγουδιστής της Motown με το συγκρότημα Jackson 5 (αποτελούμενο από τα αδέλφια Jackson), στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Ενώ ήταν ακόμη μέλος των Jackson 5, το 1971 ξεκίνησε τις πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του στην ίδια εταιρία το 1971. Το 1975 το συγκρότημα αποχώρησε από τη Motown και εντάχθηκε στο δυναμικό της Epic αλλάζοντας το όνομα σε Jacksons. Ο Τζάκσον άρχισε ουσιαστικά τη σόλο σταδιοδρομία του το 1979 με τον δίσκο Off the Wall (τυπικά αποχώρησε από τους Jacksons το 1987). Από τότε, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες στην ιστορία της μαύρης μουσικής και ένας από τους πιο επιτυχημένους σόλο καλλιτέχνες συνολικά στην ιστορία της μουσικής.

Ο δίσκος Thriller του 1982 κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σε πωλήσεις δίσκου στην ιστορία, και παραμένει έως σήμερα το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει 104 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως σύμφωνα με το Guinness World Records. Έμεινε στην κορυφή του Billboard album chart για 37 εβδομάδες, κέρδισε 7 βραβεία Grammy και 7 τραγούδια του ανέβηκαν στο top-10. Εκτός από τα άλμπουμ του, ο Τζάκσον κατέχει επίσης 13 νούμερο ένα τραγούδια στον πίνακα με τα 100 δημοφιλέστερα τραγούδια του περιοδικού Billboard, συμπεριλαμβανόμενων των «Don't Stop 'Til You Get Enough», «Rock With You», «Billie Jean», και «Beat It» καθώς και επιπλέον τέσσερα τραγούδια με τους Jackson 5. Οι ιδιαίτερες χορευτικές του κινήσεις, τα βίντεο κλιπ, και η ποπ εμφάνισή του έχουν εμπνεύσει και έχουν επηρεάσει πολλούς σημερινούς τραγουδιστές, όπως οι Usher, Beyoncé Knowles, Omarion και Justin Timberlake μεταξύ άλλων. Είναι ευρέως γνωστός ως «Βασιλιάς της Ποπ».






Κείμενο και Εικόνες: Michael Jackson fans

Όταν ήμουν μικρούλα ο παππούς μου το αποκαλούσε "κόκκινο" για να μην καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλούσαν οι "μεγάλοι" και θέλω να φάω και εγώ.. Ο λόγος για το... ΚΑΡΠΟΥΖΙ..

Έκανα ένα διάλειμμα από το διάβασμα και είπα να φάω το πρώτο μου καρπούζι για φέτος (η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα να το φάω ολόκληρο για ευνόητους λόγους..)





Το καλοκαίρι έχει έρθει και ακόμα παλεύουμε με τύπους μαθηματικών και τεράστια βιβλία..






Στο θέμα μας..
Τα καρπούζια κατάγονται από την Αφρική και καλλιεργούνται εδώ και 5000 χρόνια και υπάρχουν σε ιστορικές αναφορές από το 2500 π.Χ. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι το κατανάλωναν ως φρούτο αλλά παράλληλα το μετέφεραν μαζί τους σαν μία επιπρόσθετη αποθήκη νερού..


Έχουν σχήμα στρογγυλό ή οβάλ ή και τετράγωνο τα τελευταία χρόνια... Στην Ιαπωνία πλέον μπορούμε να αγοράσουμε τετράγωνα. Οι ιάπωνες αγρότες καλλιέργησαν τα καρπούζια μέσα σε τετράγωνες γυάλινες θήκες, έτσι όταν αυτά μεγάλωσαν πήραν αυτό το σχήμα. Τα παραπάνω καρπούζια είναι πιο εύκολο να σηκώθουν και φυσικά να αποθηκευτούν και να μεταφερθούν, άσε που πιάνουν και λιγότερο χώρο στο ψυγείο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα είναι και πιο φθηνά, το κάθε καρπούζι πωλείται στην Ιαπωνία για 10.000 γιέν (περίπου 62 ευρώ), τρείς φορές πάνω από ένα κανόνικό! Εδώ τα τετράγωνα καρπούζια..

Πριν ένα χρόνο διάβαζα το παρακάτω άρθρο στη LIFO και το θυμήθηκα καθώς έγραφα..

Σαν βόμβα έσκασε στη χώρα μας η είδηση πως τα καρπούζια μπορούν να επιφέρουν παρόμοια αποτελέσματα με το διάσημο χάπι Viagra. Πολλοί Έλληνες έσπευσαν στα μανάβικα και αγόραζαν τα καρπούζια με τις ντουζίνες, με αποτέλεσμα στην αγορά να μην έχει μείνει καρπούζι ούτε για δείγμα.

Βέβαια, είχαμε και ατυχήματα αφού κάποιοι άκουσαν πως το καρπούζι έχει παρόμοια αποτελέσματα με το Viagra και νόμισαν πως πρέπει να το καταπιούν σαν χάπι - δηλαδή ολόκληρο. Δεκάδες άνδρες διακομίστηκαν σε κρίσιμη κατάσταση στα νοσοκομεία της χώρας για να τους αφαιρεθεί το καρπούζι με καισαρική.

Σύμφωνα με Αμερικανούς ερευνητές από το Τέξας, το καρπούζι περιέχει μια ουσία που εμμέσως προκαλεί αγγειοδιαστολή, αλλά δεν πρέπει να τους παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά, αφού τα φρούτα στο Τέξας -από τα πολλά φυτοφάρμακα και τη ραδιενέργεια- έχουν αρχίσει να μιλάνε και να περπατάνε.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν πως μια μεγάλη μερίδα καρπουζιού μπορεί να τονώσει την κυκλοφορία του αίματος όπως το Viagra, οπότε τώρα οι άντρες που παρουσιάζουν στυτική δυσλειτουργία μπορούν να έχουν ξανά ερωτική ζωή.

Βέβαια, για να έχει το καρπούζι αποτελέσματα παραπλήσια με αυτά του Βιάγκρα -για να σε κάνει καυλοπυρέσσοντα δηλαδή- πρέπει να φας καμιά δεκαριά κιλά.

Το πρόβλημα είναι πως το καρπούζι είναι διουρητικό, οπότε, αν φας πολύ καρπούζι, θα πηγαίνεις συνέχεια για κατούρημα και αυτό δεν είναι ούτε πρακτικό ούτε ρομαντικό - ειδικά αν συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.

Φανταστείτε να είστε πάνω στην κορύφωση, η παρτενέρ σας να είναι ένα βήμα από τον πολυπόθητο οργασμό και ξαφνικά εσείς να της πείτε «Μισό λεπτό, αγάπη μου, να πάω στην τουαλέτα γιατί κοντεύει να σπάσει η φούσκα μου»!

Για καλύτερες επιδόσεις στο σεξ, οι ερευνητές προτείνουν το καρπούζι να τρώγεται με τις φλούδες, οπότε κοιτάξτε να το πλύνετε καλά πριν το φάτε, γιατί εκτός από κατούρημα μπορεί να σας πιάσει και τσιρλιό.

Το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει με τις φλούδες είναι πως οι άντρες που παρουσιάζουν στυτική δυσλειτουργία είναι συνήθως ηλικιωμένοι, και, αν φάνε το καρπούζι με τις φλούδες, υπάρχει ο κίνδυνος να τους σπάσουν όσα δόντια τους έχουν απομείνει ή ακόμα και οι μασέλες. Δεν αποκλείεται δηλαδή -τρώγοντας καρπούζι- να διορθώσετε το «εργαλείο», αλλά να ντρέπεστε να πάτε στο κρεβάτι επειδή έχετε μείνει φαφούτης.

Παράλληλα, είναι αμαρτία να τρώμε τις φλούδες των καρπουζιών γιατί είναι ο καλύτερος μεζές για τα κουνέλια, οπότε, αν τις τρώμε εμείς, τα καημένα τα κουνελάκια θα λιμάξουν της πείνας.

Πάντως, τώρα εξηγείται -και επιστημονικά- γιατί τα κουνέλια κουτουπώνονται όλη την ώρα και γεννοβολάνε συνέχεια: είναι επειδή τρώνε τις φλούδες από τα καρπούζια.

Οι αποκαλύψεις για τις ευεργετικές επιπτώσεις του καρπουζιού στη σεξουαλική ζωή των ανδρών έχουν προκαλέσει αναστάτωση στους φαρμακοποιούς που βλέπουν να χάνουν ένα μεγάλο μέρος από τα κέρδη που τους απέφερε το Viagra.

Οι φαρμακοποιοί ζητούν από το κράτος ειδική άδεια ώστε -εκτός από ασπιρίνες και πάνες για την ακράτεια- να πουλάνε και καρπούζια, αλλά αυτό έχει προκαλέσει την έξαλλη αντίδραση των καρπουζοπαραγωγών που απειλούν πως, αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε κι αυτοί με τη σειρά τους θα αρχίσουν να πουλάνε σερβιέτες.

Αν οι φαρμακοποιοί πραγματοποιήσουν τελικά την απειλή τους και στήσουν πάγκους στις λαϊκές αγορές, δεν αποκλείεται να ξεσπάσει πόλεμος με τους καρπουζοπαραγωγούς.

Από μια άποψη, είναι δίκαιο το ότι ένα φρούτο μπορεί να υποκαταστήσει ένα χάπι: τόσα χρόνια ξέραμε πως υπάρχουν διάφορα χάπια που περιέχουν τις βιταμίνες που υπάρχουν στα φρούτα - τώρα συμβαίνει το αντίθετο.

Επίσης, το καρπούζι είναι φυσικό προϊόν και δεν περιέχει χημικές ουσίες όπως το Viagra, οπότε θα ήταν πολύ καλό αν στο μέλλον αποδειχτεί πως και άλλα φρούτα μπορούν να υποκαταστήσουν διάφορα χάπια ή φάρμακα.

Δεν αποκλείεται σύντομα να πληροφορηθούμε πως για να μας πέσει ο πυρετός θα είναι αρκετό να τρώμε τριάντα κιλά ανανά, ενώ ίσως έρθει κάποτε και η μέρα που οι γυναίκες δεν θα χρειάζεται να κάνουν επισκληρίδιο αναισθησία για να αντιμετωπίσουν τους πόνους της γέννας αλλά θα αρκεί να φάνε μισό τόνο πεπόνι.

Το καλό είναι πως οι Έλληνες επί χρόνια συνηθίζουν να βάζουν τα φάρμακα στη φρουτιέρα, οπότε δεν θα χρειαστεί να αλλάξουν τις συνήθειές τους - απλώς, θα βάζουν στη φρουτιέρα τα φρούτα και θα δικαιολογήσει επιτέλους και η έρμη η φρουτιέρα το όνομά της.

Το μεγάλο πρόβλημα με το καρπούζι είναι πως το μέγεθός του δεν είναι τόσο διακριτικό όσο αυτό του Viagra, οπότε -αν κυκλοφορείτε με ένα καρπούζι παραμάσχαλα- είναι πολύ πιθανό να καταλάβουν όλοι πως είστε ανίκανος.

Ειρήσθω εν παρόδω, δεν καταλαβαίνω γιατί ο σοφός λαός λέει πως «δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν χωράνε»∙ ούτε το ένα καρπούζι δεν χωράει στη μασχάλη - το έχω προσπαθήσει πολλές φορές και δεν γίνεται με τίποτα.

Αν χωρούσε το καρπούζι στη μασχάλη, δεν θα υπήρχε πρόβλημα: όσοι παρουσιάζουν στυτική δυσλειτουργία θα έκρυβαν το καρπούζι στη μασχάλη τους και θα φλέρταραν με την άνεσή τους, χωρίς να παίρνουν χαμπάρι οι γυναίκες ότι θέλουν να τις κουτουπώσουν.

Αν πλησιάσεις μια γυναίκα σε κάποιο μπαρ με ένα καρπούζι στο χέρι, μάλλον θα καταλάβει αμέσως ποιες είναι οι προθέσεις σου, και -στην περίπτωση που δεν είναι ιέρεια του έρωτα- δεν αποκλείεται να παρεξηγηθεί και να σου φέρει το καρπούζι στο κεφάλι.

Θα πρέπει οι καρπουζοπαραγωγοί να βρουν τρόπους για να κάνουν ελκυστικότερα τα καρπούζια στους ανίκανους. Θα μπορούσαν να βγάλουν ποικιλίες καρπουζιών που να είναι σαν φουντούκια ή τουλάχιστον σαν αγγούρια - αν το καρπούζι βγει σε μέγεθος αγγουριού, μπορεί μάλιστα να αποδειχτεί και χρήσιμο στην απευκταία περίπτωση που δεν θα σου κάνει κούκου με τίποτα.

Οι ευεργετικές επιδράσεις του καρπουζιού στη σεξουαλική ζωή των ανδρών το έχουν αναβαθμίσει στα μάτια των Ελλήνων και η τιμή του έχει εκτιναχτεί στα ύψη.

Οι καρπουζοπαραγωγοί έχουν προσλάβει ειδικούς φρουρούς για να φυλάνε τα μποστάνια με τα καρπούζια κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μένουν αφύλαχτες οι χασισοφυτείες.

Παράλληλα, στα εστιατόρια το καρπούζι έχει πάψει να είναι το φρούτο που σου προσφερόταν δωρεάν στο τέλος του γεύματος – τώρα σου χρεώνουν το καρπούζι και σου προσφέρουν δωρεάν τα φιλέτα.

LIFO - 10/07/08

Πηγές: LIFO , SAKOPETRA , MEDLOOK

Απολαύστε το...



Συνεχίζεται...

Εδώ και 9 χρόνια το Κεντρο Τέχνης Σύνθεση του Ζαφείρη Φωτιάδη διοργανώνει στις αρχές του καλοκαιριού μια συναυλία.. Στόχος της είναι τα έσοδα να μπουν στο ταμείο του συλλόγου φίλων παιδιών με καρκίνο "Ελπίδα".. Φέτος η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την πρώτη Ιουλίου στις 21:00 στο αμφιθέατρο Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής..(όπως κάθε χρόνο άλλωστε)

Η συναυλία δεν είναι απλά ένα αποτέλεσμα.. Για να πραγμαατοποιηθεί τα παιδιά κάθε χρόνο δουλεύουν σκληρά θυσιάζοντας πάντα χρόνο από άλλες δραστηριότητες που έχουν.. Επείδη έτυχε να βρίσκομαι και εγώ κάπου ανάμεσά τους οφείλω να ομολογήσω ότι τα χρόνια που πέρασαν και συμμετείχα είναι για μενα ξεχωριστα. Οι πρόβες μπορεί να ήταν πολλές και τις περισσότερες φορές πολύωρες αλλά δεν ήταν αυτό που θυμάσαι στο τέλος.. Ίσα ίσα τώρα μου λέιπουν οι ατελείωτες στιγμές που περνούσα στο ωδείο. Η συναναστροφή με τα υπόλοιπα παιδιά και με τον δάσκαλό μας το Ζαφείρη είναι ξεχωριστή.. Δίνεται η δυνατότητα στο κάθε παιδί να δοκιμάσει τις δυνατότητές του όχι μόνο στο όργανο του παίζει αλλά γενικότερα στη μουσική.. Για παράδειγμα οι κιθαρίστες έχουν την ευκαιρια να παίξουν ακουστική, ηλεκτρική, κλασική κιθάρα ή μπάσο.. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για ένα παιδί γιατί μπορεί να το βοηθήσει στην μετέπειτα επιλογή του εφόσον είναι ακόμα μικρό για να έχει κατασταλάξει.. Τα τελευταία χρόνια τη συναυλία πλαισιώνει και η ομάδα χορού της σχολής.. Η προετοιμασία της παράστασης όμως δεν σταματάει εκεί. Όλα τα παιδιά βοήθούν στην προπώληση εισητηρίων αλλά και στη γνωστοποίηση της διοργάνωσης..

Η μέρα της συναυλίας είναι πάντα ξεχωριστή και νομίζω τα συναισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια..

Φυσικά όμως, όπως παντού άλλωστε, υπάρχει και μία μαύρη τρύπα στην ιστορία.. Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό από τον Δήμο Νέων Μουδανίων.. Ο εκάστοτε δήμος πάντα μας κάνει τη ζωή δύσκολη.. Είτε με την ημερομία (που πάντα κάτι γίνεται και είναι τόσο δύσκολο να μας βάλει και εμάς κάπου ανάμεσα στο φεστιβάλ της θάλασσας) είτε με την προβολή τους(το μόνο που τους ενδιαφέρει ειναι να ακουστεί το όνομα τους, να μιλήσουν πριν τη συναυλία ή να ακουστεί αυτο το καταραμένο "Υπό την αιγίδα του Δήμου Νέων Μουδανιών") Γενικά τώρα που το σκέφτομαι μόνο προβλήματα μας δημιουργούν.. Δεν νομίζω ότι δεν είναι αυτονόητο στον καθένα ότι η παραχώρηση του θεάτρου για ένα τέτοιο σκοπό είναι δεδομένη..