...

Το σημαντικό δεν είναι η επιβίωση. Εκείνο που έχει σημασία είναι το πώς επιβιώνεις. Όλα τα μακροπρόθεσμα σχέδια επιβίωσης που έχουν επινοήσει τα τραστ των εγκεφάλων, οι επιστήμονες και οι κοινωνικοί προγραμματιστές στηρίζονται σε δίαφορες παραλλαγές του ολοκληρωτισμού - κοινωνίες σαν των μερμηγκιών ή των μελισσών. Ε, λοιπόν, τα έντομα τα καταφέρνουν καλά στην επιβίωση. Καλύτερα από άλλα πλάσματα αυτό ειναι σίγουρο. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή στον κόσμο των εντόμων δεν υπάρχει καμία ατομικότητα. Η ζωή των εντόμων είναι άκαμπτη και προβλέψιμη. Η ψυχή των ζουζουνιών δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο εκτός από την επιβίωση. Την επιβίωση της αποκίας, της κυψέλης, του σμήνου. Νομίζω ότι είναι προτιμότερο να εξαφανιστεί η ανθρωπότητα παρά να καταφύγει σε έναν ολοκληρωτικό τρόπο ζωής. Θα πρέπει να πάρουμε σαν μοντέλο μας τον γερανό και όχι τον τερμίτη. Ας εξαφανιστούμε σαν είδος αν αυτό είναι απαραίτητο, αλλά ας φύγουμε με κάποια αξιοπρέπεια, χιούμορ και χάρη. Οι μερμηγκάνθρωποι και οι μελισσογυναίκες δεν αξίζει να επιβιώσουν.

Από τον Τσίνκ στο Ακόμα και οι Καουμπόισσες μελαγχολούν...