Η απίστευτη συζήτηση που έχει ξεκινήσει γύρω από την Μόνικα το τελευταίο διάστημα και η άνευ όρων παράδοση σύσσωμης σχεδόν της δισκοκριτικής κοινότητας στο ντεμπούτο της -πολύ πριν κυκλοφορήσει- δείχνει πόσο αμήχανοι στεκόμαστε απέναντι σε ένα γνήσιο ταλέντο του underground που είναι ικανό να σπάσει όλα τα όρια και να κατακτήσει τους ακροατές του, όπου και αν βρίσκονται. Μία ακρόαση του Over the hill αρκεί, άλλωστε. Η αλτερνατίβα αδυνατεί να διαχειριστεί την επιτυχία και απλά αγχώνεται μήπως το γνήσιο τέκνο της αλλάξει στέκια και συνήθειες, καταλήγοντας να κάνει ντουέτα με την Αλεξίου ή την Γαλάνη σε λίγα χρόνια. Μαζί μ' αυτούς και 'γω!...
Όταν πρωτοάκουσα το Over the hill (πρέπει να ήταν πριν από δύο χρόνια περίπου) ένιωσα να με κατακλυζει ένα αίσθημα ευφορίας και μελαγχολίας μαζί, τέτοιο που μόνο τα πραγματικά σπουδαία κομμάτια μπορούν να σου χαρίσουν. Ήθελα να γράψω αυτό το άγνωστο κομμάτι σε κασσέτες και να το στείλω σε όλους τους φίλους και γνωστούς. Η χαρμολύπη αυτή φαίνεται πως βρήκε πολλούς θαυμαστές, και έτσι σύντομα οι επισκέψεις στο monikarides πολλαπλασιάστηκαν, ενώ η συζήτηση γύρω από το όνομα της νεαρής φοιτήτριας του Μαθηματικού φούντωναν μετά από κάθε νέο κομμάτι που έκανε upload, κάθε live εμφάνιση ή κάποιο single.
Τι είναι αυτό που κάνει την Μόνικα τόσο ξεχωριστή και τα τραγούδια της τόσο αγαπημένα από τον κόσμο; Σίγουρα, πρόκειται για πολύ ωραία τραγούδια -όλοι το λένε εξάλλου!- αλλά μήπως η περίφημη νέα ενναλλακτική "σκηνή" δεν έχει άλλες μπάντες με ωραία τραγούδια για να επιδείξει στο κοινό; Την απάντηση νομίζω την δίνει η ίδια η Μόνικα σε συνέντευξή της στο sonik:

"Με ενοχλεί και αυτή η ροκιά, σκισμένο τζιν-δύο κιθάρες-μπάσο-τύμπανο, αυτό το βλέπουμε 40 χρόνια. Πολλή ροκιά βρε παιδί μου... λες και δεν μπορούμε να ακούσουμε κάτι άλλο, Χατζιδάκι ή να πάμε στο Μέγαρο Μουσικής, μόνο Sex Pistols και Franz Ferdinand."

Η κοπέλα χτύπησε φλέβα. Των υποψιασμένων και όσων δεν το παραδέχονται ακόμα. Και μέσα στο καθαρά μπαλαντικίζων αίσθημα περί μουσικής που κυριαρχεί στην Ελλάδα από καταβολής κόσμου, η επιτυχία της μοιάζει προφανής. Και δίκαιη. Γιατί στο Avatar δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο τραγούδι το οποίο θα μπορούσε να αγνοήσει κανείς, ούτε ένα όμως.
Σίγουρα όλους εμάς που οι demo εκτελέσεις του Over the hill και του I'm not young in my youth (εντελώς προβοκατορικός τίτλος, ε;) φαίνονταν αναντικατάστατες μας ξένισε λίγο η τελική μορφή που πήραν τα τραγούδια με την κάπως φορτωμένη παραγωγή και ενορχήστρωση (αυτό το σχόλιο θα γίνει μόνιμη επωδός στις κριτικές του άλμπουμ), αλλά από την άλλη θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι το studio έκανε καλή δουλειά και το αποτέλεσμα άξιζε την αναμονή. Μπορεί ο δίσκος να κυκλοφόρησε με έναν χρόνο καθυστέρηση, αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να ακούσω ένα cd με 13 demo. Υπήρξε εξέλιξη πίσω από το μικρόφωνο και αυτή καταγράφτηκε (και έκλεισε αρκετά στόματα, που περίμεναν ακριβώς το ανάποδο).
Για όλους τους παραπάνω λόγους λόγους ο δίσκος θα χαρακτηρίσει μουσικά την δεκαετία περισσότερο από το 2 των Abbie Gale ή την Φτηνή Ποπ για την Ελίτ των Κόρε.Ύδρο. ή το Silent Disco από τις Ρόδες (για να δώσω μερικά πρόσφατα παραδείγματα από άλλους πραγματικά όμορφους δίσκους). Όλα δείχνουν ότι η Μόνικα ήρθε για να μείνει, και μακάρι να ΜΗΝ διαψευστούμε. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε και ο Αργύρης Ζήλος: σε κερδίζει επειδή είναι αληθινά ευγενής, τόσο που... σε κάνει ν' ανησυχείς!

Μπορείτε να την τη βρείτε και στη σελίδα της στο Myspace

Γαλλική ταινία σε σκηνοθεσία Μαργιάν Σατράπι, Βανσάν Παρονό

Η εννιάχρονη Μάρτζι μεγαλώνει σε μια προοδευτική οικογένεια στην Τεχεράνη του '78, την περίοδο της ανατροπής του Σάχη και του θρησκευτικού φανατισμού της ισλαμικής επανάστασης. Με το ξέσπασμα του πολέμου Ιράν-Ιράκ, οι γονείς της την στέλνουν για σπουδές στη Βιέννη. Θα επιστρέψει στην πατρίδα της ύστερα από χρόνια, για να καταλήξει τελικά στο Παρίσι το 1994. Μεταφορά του ομώνυμου best-seller κόμικ.


H estelle μας λέει:
"Η Marjane Satrapi που είχε τρελό succès στα κομικσοφεστιβάλ της Angoulême δεν είναι άγνωστη και στη χώρα μας. Τα χαριτωμένα graphic novels της φυσικά και κυκλοφορούν κι εδώ, χωρίς να παίρνω όρκο πως αυτό συμβαίνει επειδή ενσκήπτουμε πάνω από την γυναικεία καταπίεση με μεγαλύτερη πια κατανόηση, ή επειδή απλώς η δημιουργός τους έχει άπαιχτο χιούμορ. Η ζωή της ως μικρού κοριτσιού που ζούσε στην Τεχεράνη τη δεκαετία του '70 απέκτησε αρκετούς θαυμαστές, ώστε να έχει και συνέχεια. Το κοριτσάκι μεγάλωσε και μετακόμισε σε πιο ευρωπαϊκά κλίματα, βγάζοντας επιτέλους το κεφαλομάντιλο.

Δυο χρόνια η Marjane δούλεψε με τον Vincent Parronaud για να φέρει τα B.D. της στην οθόνη. Το μελαχρινό κοριτσάκι με την ελιά στη μύτη είναι στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Κανών και το Farabi Foundation, ο φορέας που διοργανώνει τα κινηματογραφικά του φεστιβάλ και προωθεί τον ιρανικό κινηματογράφο, σκίζει τα ιμάτιά του, γιατί κι αυτή η ταινία (μετά τους.. 300) αμαυρώνει την εικόνα της χώρας τους. Σίγουρα, μια ταινία στην οποία συντηρητικές μαυροφορεμένες δηλώνουν ότι ο Michael Jackson είναι το σύμβολο της δυτικής παρακμής αμαυρώνει τη χώρα, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους.

Το black and white look είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και το εύπλαστον στις φιγούρες της Marjane ιδιαίτερα διασκεδαστικό. Στη γαλλική εκδοχή οι φωνές είναι κι αυτές περιωπής: η Chiara Mastroianni είναι η μικρούλα Marjane με τη μαμά της να δανείζεται τη φωνή της Catherine Deneuve και τη γιαγιά της αυτή της Danielle Darrieux. Αν τώρα θέλει κανείς αυθεντικά σχέδια από το story board της ταινίας, μπορεί να πεταχτεί να αγοράσει μερικά, και να αισθανθεί περήφανος που υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την οργάνωση FIDH, στις 20 Ιουνίου στο Espace Pierre Cardin στο Παρίσι."



"Psycko Girl"

Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1965. Ξεκίνησε κιθάρα το 1981.Πρώτες επιρροές από παραδοσιακή, τη ροκ και τη soul μουσική. Το 1983 στράφηκε στο ηλεκτρικό μπάσο ενώ τα ακούσματά τoυ κινήθηκαν στο χώρο της Jazz. Μελέτησε Jazz αρμονία και θεωρία με το Θεόδωρο Καπηλίδη. Μαζί με τους Θεόδωρο και Νίκο Καπηλίδη δημιούργησαν το electric jazz trio. Το 1988 φοίτησε στο Musician's Institute του Los Angeles όπου διδάχτηκε την τεχνική του μπασου από μεγάλους δασκάλους, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Gary Willis, ο Bob Magnuson και ο Jeff Berlin. Ζώντας εκείνο το διάστημα στην Αμερική , είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά μεγάλους μουσικούς και να προσεγγίσει τη μουσική τους, την τεχνική τους, αλλά και τη φιλοσοφία τους για τη ζωή και για τη σχέση του ανθρώπου με τη μουσική. Παράλληλα με τις σπουδές του, εμφανίστηκε σε πολλές μουσικές σκηνές του Los Angeles. To 1989 αποφοίτησε από Μ . Ι . βραβευμένος ως "The most improved student of the year" ενώ προτάθηκε και ως "the most outstanding player". Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εμφανίστηκε με τους electric jazz trio στο Jazz Club "Μαντάτο" στη Θεσσαλονίκη με το σαξοφωνίστα Manny Boyd και τον τρομπετίστα Danny Hayes. Ηχογράφησε με αυτούς δυο δίσκους, έναν με jazz standards και έναν με συνθέσεις του Θεόδωρου Καπηλίδη. Το 1993 ηχογραφεί με τον ισραηλινό κιθαρίστα Lior Yekutelli και τον Ελβετό ντράμερ Mark Halbeer το δίσκο Exit. Την περίοδο αυτή εμφανιζόταν σε διάφορα clubs στην Ελλάδα και την Ευρώπη με την Έλλη Πασπαλά και τον David Lynch. To 1996 μαζί με τον κιθαρίστα Κώστα Μπαλταζάνη και το ντράμερ Πέτρο Κούρτη δημιούργησαν το τρίο Ίασις και τον ομώνυμο δίσκο.Την ίδια περίοδο γίνεται στενότερη η συνεργασία του με τον David Lynch και το Σταύρο Λάντσια με τη μορφή του συγκροτήματος Human Touch. Ο καρπός της συνεργασίας αυτής ήταν ένας δίσκος το 1998 με τον ίδιο τίτλο. Η δουλειά αυτή αποτελεί αποτέλεσμα της εσωτερικής τους αναζήτησης, ένας ωραίος συνδυασμός σύγχρονης τεχνικής και επιστροφής στην παράδοση. Το 2003 συνεργαζεται για μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη με τον παγκοσμίου φήμης ντράμερ Billy Cobham. Ακολουθούν συναυλίες των Human Touch σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό όπου καταξιώθηκαν παίζοντας σε συναυλίες και φεστιβάλ δίπλα σε μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής, ενώ απο τις αρχές του 2004 κυκλοφορούν και το νέο τους δίσκο Movin'. Παράλληλα συνεργάζεται με πάρα πολλούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, τόσο στη δισκογραφία όσο και σε ζωντανές εμφανίσεις.

Δε ξέρω πόσοι από σας έχει τύχει να παρακολουθήσουν την ταινία-ντοκυμαντέρ ZEITGEIST και ZEITGEIST:ADDENDUM.Κυκλοφορεί μόνο στο internet (για ευνόητους λόγους) και πρόκειται για μια παρουσίαση όλων των αιτιών που έχουν οδηγήσει στην αντιμετώπιση του ανθρώπου ως υποκινούμενο εργαλείο,στην παντελή απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης,την δουλεία της εργασίας,την απάτη των θρησκειών,την υποσεινήδητη εμφύτευση αξιών,το "παιχνίδι" των διακρατικών σχέσεων,των πολέμων,των στυμμένων τρομοκρατικών επιθέσεων και όλα με σκοπό την χειραγώγιση, τον αποπροσανατολισμό και ουσιαστικά την υποδούλωση μας σε ένα σύστημα αυτοκαταστροφικό από μόνο του.Στο τέλος της δεύτερης ταινίας προτύνεται και ένα σχέδιο που σήμερα μοιάζει ουτοπικό αλλά,αν αύριο εφαρμοστεί ίσως το γένος μας να καταγραφεί απλά σαν ένα διεφθαρμένο,μαύρο κομμάτι της ιστορίας! Το σχέδιο στηρίζεται στην εκμετάλευση των φυσικών πόρρων που είναι αποδεδειγμένα υπερ-αρκετοί για να στηρίξουν τις ανάγκες όλων,στην κατάργηση της εργασίας και του χρήματος(μια ιδέα που πρέπει να πάρουμε απόφαση οτί έχει αποτύχει!!),και την ανάπτυξη της τεχνολογίας που θα αντικαταστήσει τα εργατικά χέρια.Δείτε το,σχολιάστε το και διαδώστε το.Νομίζω οτί όποια και να είναι τα συμπεράσματα του καθενός αξίζει τουλάχιστον να το παρακολουθήσει.

zeitgeist 1


zeitgeist 2


Άπό antipariafwni

Επιλογή από "psycho girl"

Ο Βαγγέλης είναι ένας νέος που αποφυλακίζεται και παίρνει την απόφαση να ξεκόψει από τις παρέες του παρελθόντος. Νέο του σπίτι θα είναι το εγκαταλελειμμένο πατρικό του, στο χωριό του πατέρα του στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοι της περιοχής του υποδέχονται με καχυποψία. Ο μόνος που δείχνει να τον συμπαθεί είναι ο Πέτρος, ο Αστυνόμος της γειτονικής κωμόπολης. Σταδιακά όμως, ο Βαγγέλης εντάσσεται στην τοπική κοινωνία, έως τη στιγμή που φτάνει η Μαρία η γυναίκα της ζωής του. Από τη στιγμή αυτή τα πράγματα θα ξεφύγουν από τον έλεγχο.

To 1996 η ταινία του Νίκου Γραμματικού «Απόντες» απέσπασε τα σημαντικότερα βραβεία στο 37ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ( Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, ΑΑ Ανδρικού ρόλου"). Έξι χρόνια μετά ο Νίκος Γραμματικός επιστρέφει με την νέα ταινία μυθοπλασίας με τίτλο «Ο Βασιλιάς». Το σενάριο είναι του Νίκου Παναγιωτόπουλου βασισμένο σε μια ιδέα του Νίκου Γραμματικού. Η υπόθεση βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία και το γεγονός αυτό της δίνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Γραμματικός έχει όλα τα στοιχεία στα χέρια του για να κάνει μια σπουδαία ταινία. Μοιάζει όμως μπερδεμένος καθώς δίνει μια δραματική ιστορία, ενσωματώνοντας επιτυχώς και κωμικές στιγμές. Παράλληλα προσπαθεί να θίξει ταυτόχρονα πολλά και διαφορετικά ζητήματα. Στην ουσία ο Βασιλιάς είναι μια ταινία που μιλά για τη διαφορετικότητα, αλλά ο Γραμματικός σχολιάζει θέματα όπως ο ρατσισμός, τα ναρκωτικά, τη ζωή στην Ελληνική επαρχία και άλλα. Ο Βαγγέλης Μουρίκης ενσαρκώνει αποτελεσματικά τον ήρωα της ταινίας. Την παράσταση κερδίζει όμως ο Μηνάς Χατζησάββας στον σύνθετο ρόλο του Πέτρου του Αστυνόμου. Η ταινία βραβεύτηκε στο 43ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τα βραβεία ΓΑ Καλύτερης Ταινίας, ΑΑ Ανδρικού ρόλου, Σκηνογραφίας και Ήχου. Η τελική γεύση από το Βασιλιά, είναι θετική. Μένει το παράπονο ότι θα μπορούσε να ήταν αισθητά καλύτερη, μειώνοντας λίγο τη διάρκειά της.
Μπορείτε να την δείτε εδώ.