Θανάσης Παπακωσταντίνου-Δευτέρα 15 Ιουνίου στο Θέατρο Πέτρας...

Αύριο Δευτέρα 15 Ιουνίου είναι η συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο θέτρο Πέτρας στη Πετρούπολη..Μαζί του, οι για χρόνια, συνεργάτες του, από την εποχή των Λαϊκεδέλικα: Αλέξης Αποστολάκης (τύμπανα), Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα, λαούτο), Δημήτρης Μπασλάμ (μπάσο), Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα, πλήκτρα), Ανδρέας Πολυζογόπουλος (τρομπέτα, φλικόρνο), Florian Micuta (πλήκτρα) και Τάσος Μισυρλής (τσέλο).
Πέρσυ τον είχαμε δει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο παρουριάζοντας το δίσκο τους με τίτλο "Σαμάνος" που σημαίνει "μάγος-ιερέας πολλών λαών της Ασίας που έχει την ικανότητα να επικοινωνεί με τον κόσμο των πνευμάτων" .. Είχα ακούσει από κάποιον ότι μετά από αυτή τη συνεργασία θα διέκοπτε τις εμφανίσεις του μέχρι να ζωγραφίσει το επόμενο έργο του.. Μετά τη χειμερινή του απουσία είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι θα κανουμε καιρό να τον δούμε αλλά ευτυχώς τώρα που κοιτάω το εισιτήριο νιώθω μια χαρα και ανυπομωνώ για αύριο..Θα μπορούσα να γράφω ώρες για τον Θανάση αλλά θα προτιμαω να τα γράφω με τον καιρό για να έχω και άλλες τέτοιες στιγμές ευχαρίστησης..

Κείμενο για την υπεράσπιση των αντιεξουσιαστών

Toυ Θανάση Παπακωνσταντίνου (Από την Αυγή της Κυριακής 14/12/2008)

Κάθε κοινωνικός σχηματισμός που έχει ή θέλει την εξουσία εκτρέφει και εκπαιδεύει μαντρόσκυλα. Το κράτος έχει την αστυνομία και το παρακράτος. Στα κόμματα έχουμε τα ονομαζόμενα «κομματόσκυλα». Επιλέγονται επιθετικές ράτσες και βέβαια εκπαιδεύονται για να αναπτύξουν στο έπακρο αυτή τη ροπή. Αντίθετα οι διάφορες αντιεξουσιαστικές ομάδες δεν έχουν ανάγκη για κάτι τέτοιο γιατί δεν έχουν σκοπό να καταλάβουν την εξουσία ούτε μάντρες να φυλάξουν. Έτσι γίνονται πιο ευάλωτοι σε προβοκάτσιες μα καλύτερα ελεύθεροι και ευάλωτοι παρά σκλάβοι και ασφαλείς. Πολλοί κρύβουν τα πρόσωπά τους είτε για «τεχνικούς» λόγους (προστασία από δακρυγόνα και άλλα παρανοϊκά σκευάσματα καταστολής) είτε και για να μην τους αναγνωρίσουν από τη στιγμή που κάνουν παράνομες ενέργειες. Όποιος φοράει κουκούλα δεν σημαίνει πως είναι δειλός. Είναι δειλός -ας πούμε- ο κομαντάντε Μάρκος;

Κατανοώ τη βία των αδύνατων που προσπαθούν να υπερασπίσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έχει ηθικά ερείσματα. Φοβάμαι όμως πως όποιος μολυνθεί από τον ιό της βίας, ακόμα και όταν ο στόχος του είναι ουμανιστικός, θα αποτύχει στο τέλος. Το μέσον κι ο σκοπός αγιάζουν το αποτέλεσμα. Αντί για τη βία προτιμώ την ανέλιξη της πνευματικότητας και την ανθρωπιά ως μέσο για μια καλύτερη ζωή. Παρ' όλα αυτά όμως θεωρώ τους αντιεξουσιαστές σαν το πιο ανιδιοτελές και θαρραλέο τμήμα των κοινωνικών αγωνιστών είτε στα δικά μας πρόσφατα γεγονότα, είτε στο απώτερο παρελθόν είτε στο μέλλον, τοπικά ή παγκόσμια... Σαν επίλογο, συμπληρώνοντας ίσως τα παραπάνω με κάτι από το διακόνεμα μου, παραθέτω τις δύο τελευταίες στροφές από το ακυκλοφόρητο τραγούδι μου «Ο Σαν Μικέλε Είχε Έναν Κόκορα»:
Πείτε μου. Μη βρέθηκε η σκάφη που, παλιά, λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι ή τα μαλλιά που φύλαξε απ' την πρώτη μου κουρά η μάνα που ακόμα ρούχα απλώνει;
Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό, σύντροφοι, μήπως βρέθηκε και κείνο, να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές με κάνουνε να μοιάζω μ' αρλεκίνο.