Σε παλαιότερο post προτεινόμενο όχι για αποχώρηση αλλά για διάβασμα ήταν το βιβλίο του Μαρτσέλο ντ' Όρτα "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω".. Προς μεγάλη μας χαρά και έκπληξη το είδαμε να ανεβαίνει σε παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το κείμενο διασκευάστηκε από τον θίασο και με την ευρηματική σκηνοθετική επιμέλεια του Β. Μαυρογεωργίου πήρε σάρκα και οστά από τον περασμένο Οκτώβριο. Η παράσταση είναι μία αρκετά καλή μεταφορά των εκθέσεων στη σκηνή. Δεν θα μπορούσε όμως να πει κανείς ότι και ερμηνευτικά είναι άρτιο. Οι ηθοποιοί κάνουν μία αρκετά καλή προσπάθεια αλλά δεν αποδίδουν με πειστικότητα την ανεμελιά και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας.

Παρόλα αυτά είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα και αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς μόνο και μόνο για να ακούσει τις εκθέσεις των μικρών πρωταγωνιστών του δασκάλου Μαρτσέλο ντ' Όρτα..

Παίζουν:
Κατερίνα Μαυρογεώργη
Στέργιος Νένες
Θοδωρής Πετρόπουλος
Σεραφείμ Ράδης
Μαρία Φιλίνη

Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ
Τηλέφωνο: 2109212900

"Μια νέα λεωφόρος στην οικονομία ανοίγεται σ' ένα δρόμο του Αιγάλεω. Μια νέου τύπου επιχειρηματικότητα, που δεν είναι ούτε ιδιωτική ούτε δημόσια. Ενας κοινωνικός συνεταιρισμός που δεν προσβλέπει στο κέρδος, αλλά στην αλληλεγγύη. Μια ιδέα που επενδύει στο κοινωνικό κεφάλαιο και όχι στα ευρώ. Την είδαμε στην πράξη και μάθαμε πως μια κοινωνία, αν θέλει, μπορεί να ρίξει τα τείχη της προκατάληψης. Και πως η αδυναμία του ενός μπορεί να γίνει η δύναμη του συνόλου."



"Η Δήμητρα είναι χωρισμένη, με έναν γιο φοιτητή, χωρίς εργασιακή εμπειρία, χωρίς οικονομικούς πόρους και ψυχικά ασθενής. Η θέση της στο κλασικό δίπολο «κέρδος ή πρόνοια» ήταν να βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού - πεταμένη ως αντιπαραγωγική ή φυτοζωώντας με ένα πενιχρό επίδομα. Αλλά χαμογελάει. Γιατί εδώ και λίγους μήνες, τέσσερεις ώρες κάθε μέρα, εργάζεται σ' αυτόν τον Κοινωνικό Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (ΚοιΣΠΕ). Νιώθει ικανοποίηση και για τη δουλειά και για την αμοιβή της. Δεν εξαρτάται πλέον από την καλοσύνη των άλλων. Και, το σπουδαιότερο, θεραπεύεται."

"Αν και έχει εποπτεία από το υπουργείο Υγείας και υποστήριξη από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών, το «Ευ Ζην» έχει αυτονομία. Αλλά δεν έχει χρήματα. Στήθηκε και επιβιώνει κυρίως μέσω δημόσιας χρηματοδότησης. Ενώ γίνεται το ρεπορτάζ, υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι και η κ. Νικολάου περιμένει με αγωνία μια υπογραφή της νέας υπουργού για να εκταμιευθούν χρήματα από ένα κοινοτικό πρόγραμμα που έχει από καιρό πάρει. Η επιχορήγηση τελειώνει στο τέλος του Δεκεμβρίου.
Η επόμενη μέρα είναι άγνωστη. «Αν δεν βρούμε άλλους πόρους, θα πρέπει να μειώσουμε είτε τις ώρες είτε τις θέσεις εργασίας» λέει η κ. Νικολάου. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μην είμαστε κρατικοδίαιτοι, αλλά και να καλύπτεται θεσμικά το κοινωνικό κόστος. Στην Ευρώπη η κρατική ενίσχυση είναι γύρω στο 35% και μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους - όχι μόνο με χρήματα. Για παράδειγμα, ένα μαγαζί σε καλό σημείο». Διότι τα μέλη του ΚοιΣΠΕ χρειάζονται και παροχές φροντίδας και ένταξης, όπως οι ομάδες μουσικής και θεάτρου που λειτουργούν στη λέσχη του 1ου ορόφου."

"Αυτό που λείπει από το «Ευ Ζην» είναι περισσότεροι πελάτες."

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Μπογιόπουλου στην Ελευθεροτυπία.

Καθώς η σύγχρονη πραγματικότητα εξελίσσεται έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε με το WII.. Η νέα παιχνιδομηχανή της NINTENDO έχει απασχολήσει πολύ κόσμο -παρέες παρέες, μικρούς και μεγάλους-. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθείς έναν αγώνα τένις αλλά σίγουρα έχει πολύ πλάκα να παρακολουθείς κάποιους που παίζουν τένις κάνοντας απλά την κίνηση-χωρίς ρακέτα- απλά με ένα χειριστήριο που λειτουργεί ο προέκταση του χεριού.. Το χειριστήριο αυτό γίνεται ρακέτα, πετάλι ποδηλάτου, ξίφος, τιμόνι και άλλα πολλά.. Κάνοντας ολόκληρες τις κινήσεις που απαιτεί κάθε άθλημα παίζεις στην οθόνη.. Μπορεί το Pro να το βρίσκαμε κάποιοι βαρετό, το Wii όμως μας συνάρπασε..



Αλλά μήπως είναι καλύτερο να μπορέσεις να φας τα μούτρα σου παίζοντας τένις σε ένα γήπεδο, πέφτοντας από ένα ποδήλατο ή ρίχνοντας τη μπάλα στο διάδρομο στου διπλανού σου στο bowling κτλ κτλ.. Μου αρέσουν χίλιες φορές περισσότερο τα παιχνίδια που έχεις άμεσο feedback από άνθρωπο, την ομάδα, εσένα, τον τοίχο, τον στόχο, το άλογο, ο,τιδήποτε εκτός μιας οθόνης... κάτι χωρίς καλώδια, που να παίζεται και με black-out, που να έχει έστω σφαλιάρες ή επιθετικά χτυπήματα ή φάπες αλλά χωρίς pixels στο ενδιάμεσο...

Η επιλογή δική σας...

Ο Νίκος Δήμου στο blog του τα λέει πολύ καλά και οι αναγνώστες του στα σχόλιά τους εξίσου καλά.. Διαβάστε το εδώ