Σε παλαιότερο post προτεινόμενο όχι για αποχώρηση αλλά για διάβασμα ήταν το βιβλίο του Μαρτσέλο ντ' Όρτα "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω".. Προς μεγάλη μας χαρά και έκπληξη το είδαμε να ανεβαίνει σε παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το κείμενο διασκευάστηκε από τον θίασο και με την ευρηματική σκηνοθετική επιμέλεια του Β. Μαυρογεωργίου πήρε σάρκα και οστά από τον περασμένο Οκτώβριο. Η παράσταση είναι μία αρκετά καλή μεταφορά των εκθέσεων στη σκηνή. Δεν θα μπορούσε όμως να πει κανείς ότι και ερμηνευτικά είναι άρτιο. Οι ηθοποιοί κάνουν μία αρκετά καλή προσπάθεια αλλά δεν αποδίδουν με πειστικότητα την ανεμελιά και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας.

Παρόλα αυτά είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα και αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς μόνο και μόνο για να ακούσει τις εκθέσεις των μικρών πρωταγωνιστών του δασκάλου Μαρτσέλο ντ' Όρτα..

Παίζουν:
Κατερίνα Μαυρογεώργη
Στέργιος Νένες
Θοδωρής Πετρόπουλος
Σεραφείμ Ράδης
Μαρία Φιλίνη

Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ
Τηλέφωνο: 2109212900

"Μια νέα λεωφόρος στην οικονομία ανοίγεται σ' ένα δρόμο του Αιγάλεω. Μια νέου τύπου επιχειρηματικότητα, που δεν είναι ούτε ιδιωτική ούτε δημόσια. Ενας κοινωνικός συνεταιρισμός που δεν προσβλέπει στο κέρδος, αλλά στην αλληλεγγύη. Μια ιδέα που επενδύει στο κοινωνικό κεφάλαιο και όχι στα ευρώ. Την είδαμε στην πράξη και μάθαμε πως μια κοινωνία, αν θέλει, μπορεί να ρίξει τα τείχη της προκατάληψης. Και πως η αδυναμία του ενός μπορεί να γίνει η δύναμη του συνόλου."



"Η Δήμητρα είναι χωρισμένη, με έναν γιο φοιτητή, χωρίς εργασιακή εμπειρία, χωρίς οικονομικούς πόρους και ψυχικά ασθενής. Η θέση της στο κλασικό δίπολο «κέρδος ή πρόνοια» ήταν να βρίσκεται στον πάτο του βαρελιού - πεταμένη ως αντιπαραγωγική ή φυτοζωώντας με ένα πενιχρό επίδομα. Αλλά χαμογελάει. Γιατί εδώ και λίγους μήνες, τέσσερεις ώρες κάθε μέρα, εργάζεται σ' αυτόν τον Κοινωνικό Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (ΚοιΣΠΕ). Νιώθει ικανοποίηση και για τη δουλειά και για την αμοιβή της. Δεν εξαρτάται πλέον από την καλοσύνη των άλλων. Και, το σπουδαιότερο, θεραπεύεται."

"Αν και έχει εποπτεία από το υπουργείο Υγείας και υποστήριξη από το Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών, το «Ευ Ζην» έχει αυτονομία. Αλλά δεν έχει χρήματα. Στήθηκε και επιβιώνει κυρίως μέσω δημόσιας χρηματοδότησης. Ενώ γίνεται το ρεπορτάζ, υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι και η κ. Νικολάου περιμένει με αγωνία μια υπογραφή της νέας υπουργού για να εκταμιευθούν χρήματα από ένα κοινοτικό πρόγραμμα που έχει από καιρό πάρει. Η επιχορήγηση τελειώνει στο τέλος του Δεκεμβρίου.
Η επόμενη μέρα είναι άγνωστη. «Αν δεν βρούμε άλλους πόρους, θα πρέπει να μειώσουμε είτε τις ώρες είτε τις θέσεις εργασίας» λέει η κ. Νικολάου. «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να μην είμαστε κρατικοδίαιτοι, αλλά και να καλύπτεται θεσμικά το κοινωνικό κόστος. Στην Ευρώπη η κρατική ενίσχυση είναι γύρω στο 35% και μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους - όχι μόνο με χρήματα. Για παράδειγμα, ένα μαγαζί σε καλό σημείο». Διότι τα μέλη του ΚοιΣΠΕ χρειάζονται και παροχές φροντίδας και ένταξης, όπως οι ομάδες μουσικής και θεάτρου που λειτουργούν στη λέσχη του 1ου ορόφου."

"Αυτό που λείπει από το «Ευ Ζην» είναι περισσότεροι πελάτες."

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γιάννη Μπογιόπουλου στην Ελευθεροτυπία.

Καθώς η σύγχρονη πραγματικότητα εξελίσσεται έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε με το WII.. Η νέα παιχνιδομηχανή της NINTENDO έχει απασχολήσει πολύ κόσμο -παρέες παρέες, μικρούς και μεγάλους-. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθείς έναν αγώνα τένις αλλά σίγουρα έχει πολύ πλάκα να παρακολουθείς κάποιους που παίζουν τένις κάνοντας απλά την κίνηση-χωρίς ρακέτα- απλά με ένα χειριστήριο που λειτουργεί ο προέκταση του χεριού.. Το χειριστήριο αυτό γίνεται ρακέτα, πετάλι ποδηλάτου, ξίφος, τιμόνι και άλλα πολλά.. Κάνοντας ολόκληρες τις κινήσεις που απαιτεί κάθε άθλημα παίζεις στην οθόνη.. Μπορεί το Pro να το βρίσκαμε κάποιοι βαρετό, το Wii όμως μας συνάρπασε..



Αλλά μήπως είναι καλύτερο να μπορέσεις να φας τα μούτρα σου παίζοντας τένις σε ένα γήπεδο, πέφτοντας από ένα ποδήλατο ή ρίχνοντας τη μπάλα στο διάδρομο στου διπλανού σου στο bowling κτλ κτλ.. Μου αρέσουν χίλιες φορές περισσότερο τα παιχνίδια που έχεις άμεσο feedback από άνθρωπο, την ομάδα, εσένα, τον τοίχο, τον στόχο, το άλογο, ο,τιδήποτε εκτός μιας οθόνης... κάτι χωρίς καλώδια, που να παίζεται και με black-out, που να έχει έστω σφαλιάρες ή επιθετικά χτυπήματα ή φάπες αλλά χωρίς pixels στο ενδιάμεσο...

Η επιλογή δική σας...

Ο Νίκος Δήμου στο blog του τα λέει πολύ καλά και οι αναγνώστες του στα σχόλιά τους εξίσου καλά.. Διαβάστε το εδώ

First appearance of Lucky Luke and Jolly Jumper in Arizona 1880 (1946)


Όταν αναλάβαμεν να εξιχνιάσομεν έναν ακόμα μυστήριον φάκελο "Φ.", δεν περιμέναμε ποτέ πώς η Συνομωσίαν Ελλήνων Μεταφραστών θα έφτανε εις τόσο βάθος. Διαβάζοντας διεξοδικώς Λούκι Λούκ, όπως αι περισσότεροι παραπλανημένοι από την Συνομοσίαν Ελλ. Μεταφραστών αρχικώς πιστεύαμε κι ημείς πώς το όνομα του αλόγατου ήτω "Ντόλυ". Κε όμως κύριοι πέσαμε θύματα χυδαίας απάτης! Το πραγματικό όνομα του ζωντανού είναι "Jolly Jumper"!

Κε ενώ μίαν ακόμα αναζήτησιν του ονόματος Jolly Jumper στον κο Γούγλη μας φανερώνη περίπου 1.690.000 αποτελέσματα, όλα δια το δύσμοιρο ζωντανό, η αναζήτηση Dolly δεν μας παραπέμπη πουθενά είς το θέμαν μας!

Το σόκ μας ήτω πολύ μεγαλύτερον ανακαλύπτωντας από την ιδίαν πηγήν πώς το ζωντανόν υπέστην κε αλαγήν φύλου κατα την ελληνικήν μετάφρασιν! Εκ της ιδίας πηγής, κε δια όσους γνωρίζουν την Βρετανικήν:

"Jolly Jumper is a white horse with a brownish spot on his left side. He dislikes dogs, as seen in Sur la piste des Daltons where he continuously directs mean comments to the unintelligent prison-dog Rantanplan. Extraordinarily apt and anthropomorphic the character is very resourceful in adventure and crises, and mischievous as in Le Bandit Manchot, when he beats Lucky Luke in a dice game, winning the role-reversal to be carried on Lucky Luke's back.
Jolly Jumper also serves as the ironic yet smart voice talking from the series' background."

Μίαν μεγάλην συγκάλυψις της Συνωμοσίας Ελλ. Μεταφραστών ως προς το φύλλο του αλόγατου υπάρχη εις την 7σέλιδιν ιστορίαν "ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΟΛΗ" μέσα στο ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ-Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΝΤΑΛΤΟΝ" (ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΚΣ, Νο29) εις το οποίον βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον Jolly Jumper να ερωτεύετω μία φοράδα! Εκεί, δεν θα διστάσουν να ρίξουν την ανευθυνότητα είς τους...δημιουργούς της ιστορίας!


Κάντε κλικάρισμαν εις την εικόναν. (Δια αποφυγιν διασυρμού τυχών σκίτσων εκαλύψαμε τους οφθαλμούς των παρευρισκομένων.)

Κε εδώ, ακόμα ένας "Φάκελος Φ." έκλεισε οριστικώς. Η ταυτότητα του ζωντανού απεκαταστάθη κε η ψυχη του δημιουργού του Λούκυ Λούκ ,Morris, μπορή να αναπαυθή πλέον ήρεμα.

Δημοσίευσε ο Dr.Φλάντζας on Παρασκευή, 1 Μάϊος 2009 για τη στήλη "Φάκελος Φ"

Μία "animation-συνεργασία" των Blu και David Ellis .. Παραγωγή του Studio Cromie.. Και μουσική του Robert Lange..

Απολαύστε το...

Αν οι μετανάστες είχαν δικαίωμα λόγου,
θα εξηγούσαν ότι δεν έφτασαν εδώ πληρώνοντας ξένους και έλληνες δουλέμπορους για να ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα.
Κινδύνευαν και πεινούσαν, γιατί τις χώρες τους τις έχουμε κάνει χωματερές αποβλήτων και εμπόλεμες ζώνες.

Θα μας έλεγαν ότι κάποιος που δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο λαθραία στα σκοτεινό σοκάκια μιας ξένης πόλης, πεινασμένος και μόνος, εύκολα θα γίνει στόχος του κάθε λογής διακινητή. Από πορνεία και ναρκωτικά, μέχρι CD για λίγα ευρώ. Θα μας έλεγαν ότι αναγκάζονται να τρέχουν, μόλις δούνε αστυνομικό, ακόμα κι αν δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Θα μας έλεγαν ότι ενώ κάνουν τις πιο βαριές δουλειές τούς ζητάνε όλοι να είναι αόρατοι. Θα μας έλεγαν ότι ζητάνε μόνο τα στοιχειώδη. Να παίρνουν άσυλο οι πρόσφυγες, όπως προβλέπει ο ΟΗΕ, να μπορούν να δουλέψουν χωρίς κυνηγητό, να έχουν ένα δωμάτιο να μένουν. Να γίνονται πολίτες της Ελλάδας οι νόμιμοι. Θα ρώταγαν πού πήγαν τα 20 εκ. ευρώ που πήρε η Ελλάδα από την Ε.Ε. μόνο το 2008 για να βοηθήσει τους μετανάστες. Πού είναι τα σχολεία και οι ναοί αλλόθρησκων; Δεν υπάρχει καμιά άλλη χώρα που να μην δίνει ούτε καν το δικαίωμα ενός νεκροταφείου.

Αλλά οι μετανάστες δεν έχουν δικαίωμα λόγου!

Αν οι ζωές των μεταναστών μετρούσαν, θα βλέπαμε καθαρά πόσο πολλές δεκάδες άνθρωποι πνίγηκαν, σκοτώθηκαν τυχαία από εκπυρσοκροτήσεις ή από αγανακτισμένους πολίτες που νόμιζαν ότι τους ληστεύουν ή από εργατικά ατυχήματα ή μέσα στις φυλακές ή ακόμα και από καθαρά ρατσιστικά εγκλήματα. Πόσες δολοφονίες «δικαιολογούνται» με ένα ξερό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Πού πήγαν τα όργανα μεταναστών από παράνομες μεταμοσχεύσεις; Πόση προσβολή ένιωσαν άραγε για το σκισμένο και ποδοπατημένο Κοράνι;

Πόσες κοπέλες και παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά κάθε μέρα; Πόσες μέρες στην εντατική πέρασαν νεαρά παιδιά από αστυνομική βία, όταν έφτασαν για κακή τους τύχη στην Ελλάδα; Πόσους σάκους με νεκρούς παρέλαβαν οι συγγενείς;

Αλλά οι ζωές των μεταναστών δεν μετράνε!

Αν ψήφιζαν οι μετανάστες, αυτοί που με την εργασία τους συμβάλλουν κατά 20% στο ΑΕΠ, αυτοί που ανασφάλιστοι καθαρίζουν σπίτια και μαγαζιά, αυτοί που μαζεύουν τα φρούτα και τα λαχανικά στο κρύο ή στον καύσωνα, αυτοί που γηροκομούν τους ηλικιωμένους, που φροντίζουν τους αρρώστους, αυτοί που δουλεύουν στα χαντάκια και στις λαμαρίνες. Αυτοί που τα παιδιά τους δεν έχουν δικαίωμα σε πατρίδα, ακόμα κι αν είναι δεύτερη γενιά στην Ελλάδα. Αυτοί που δέκα και είκοσι χρόνια πληρώνουν ΙΚΑ και εφορία, όμως ακόμα ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους. Αυτοί που δέχονται προσβολές και απειλές από κάθε εργοδότη, αστυνομικό ή ακόμα και από το γείτονα. Αυτοί που έχουν δει μόνο στα χαρτιά την υπογραφή της Ελλάδας στις διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματά τους.

Αν ψήφιζαν λοιπόν οι χιλιάδες «αόρατοι» εκεί στη Σωκράτους, στην Πέτρου Ράλλη, στο Αγαθονήσι, στην Πάτρα, τι αποτέλεσμα θα έβγαζε άραγε η κάλπη;
Αλλά οι μετανάστες δεν ψηφίζουν!

Από Ιός της Ελευθεροτυπίας