Η Κατερίνα Γώγου αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν παραπονεμένοι και οργισμένοι, αλλά πάνω απ’ όλα αληθινοί.
Όπως αναφέρει κάποιος φίλος γι’ αυτήν στο Ιnternet: “Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι ‘ποιητές’ έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ’ όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες…”. Όσα χρόνια κι αν περάσουν η Γώγου θα παραμένει η ποιήτρια των νεοτέρων γενιών, αφού με τους νέους, κατά κύριο λόγο “συνομίλησε”. Όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, η Κατερίνα ήταν έξω από κάθε λογής εκδοτικά και καλλιτεχνικά κυκλώματα και κλίκες και γι’ αυτό σπάνια γίνονταν γι’ αυτήν αναφορές στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ποιητής και πρώην υπουργός δε δίστασε να χαρακτηρίσει την Κατερίνα σαν τον: “Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων”.
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητά γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
25 ΜΑΪΟΥ
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Το βίντεο αποτελεί απόσπασμα από την ταινία "Παραγγελιά".Η «Παραγγελιά», σε σενάριο και σκηνοθεσία Παύλου Τάσιου, είναι η ιστορία και η διερεύνηση της προσωπικότητας του Νίκου Κοεμτζή, που μαχαίρωσε ένα βράδυ σε μια ταβέρνα τους άντρες μιας παρέας, επειδή προσπάθησαν να του πάρουν τη σειρά στο χορό. Ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος, λειτουργώντας περισσότερο σαν κοινωνικός μελετητής παρά σαν δικαστής, έφτιαξε μια ταινία, που αναφέρεται σε πτυχές της ζωής του Νίκου Κοεμτζή, οι οποίες έκρυβαν τους λόγους και τα αίτια που τον οδήγησαν στο έγκλημα. Το ταραγμένο οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο μεγάλωσε, η φτώχεια και η αποστροφή της κοινωνίας απέναντί του, είναι βασικές αιτίες που οπλίζουν το χέρι του Κοεμτζή, το οποίο, με αφορμή την «παραγγελιά», σπέρνει το θάνατο. Η ταινία έχει πάρει πέντε βραβεία (καλύτερης ταινίας, ανδρικής ερμηνείας - Αντώνης Αντωνίου, μουσικής, μοντάζ, ηχοληψίας) στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1980. Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Αντωνίου, Ολια Λαζαρίδου, Κατερίνα Γώγου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σοφία Ρούμπου, Νικήτας Τσακίρογλου, Γιώργος Ζορμπάς, Βίκυ Βανίτα, Γιώργος Κοτανίδης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου